[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันอาทิตย์ที่ ๔ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๖๕ อย่างที่ได้กล่าวไปในวันนี้ว่า ในเรื่องของการปฏิบัติธรรม ต้องการคนขยันและจริงจัง ถ้าหากยังคิดว่าทำเล่น ๆ โอกาสที่จะเอาดีก็นับว่าเป็นศูนย์..!

ดังนั้น..ในส่วนที่ได้กล่าวไปแล้วก็คือว่า วัดท่าขนุนของเรา แม้ออกพรรษาแล้วก็ยังมีพระเณรอยู่ ๔๐ กว่ารูป ก็ด้วยสาเหตุหลายประการด้วยกัน

ประการแรกก็คือ ท่านที่บวชเข้ามาเพราะตั้งใจจะปฏิบัติธรรมเพื่อความหลุดพ้น

ประการที่สองก็คือ ท่านที่บวชเข้ามาเพื่อที่จะศึกษาเล่าเรียน ไม่ว่าจะเป็นนักธรรม บาลี หรือว่าปริยัติสามัญ

ประการต่อไปก็คือ โดนพ่อแม่จับยัดมาบวช เพราะบอกว่าวัดนี้เคร่งดี

ความจริงถ้าใช้คำว่า เคร่ง ขอยืนยันว่าวัดนี้ไม่เคร่ง เพราะว่ากระผม/อาตมภาพเจอวัดที่เคร่งครัดกว่านี้มาก แต่ว่าพยายามปรับทุกอย่างให้อยู่ในลักษณะพอเหมาะพอดี แบบโลกไม่ช้ำ ธรรมไม่เสีย เพราะว่าถ้าหากว่าหนักเกินไปข้างใดข้างหนึ่ง ผู้อื่นก็จะอยู่ยาก เราจะอยู่สบายคนเดียว

สมัยที่กระผม/อาตมภาพยังออกธุดงค์อยู่ ได้ไปพักที่วัดแห่งหนึ่งแถวอำเภอศรีสวัสดิ์ ซึ่งอยู่ติดไปทางด้านห้วยขาแข้งของจังหวัดอุทัยธานี เจ้าอาวาสวัดนั้นโคตรจะเคร่งครัดต่อวัตรปฏิบัติของตน ก็คือตื่นนอนเมื่อไร จะรีบสวดมนต์ทำวัตรทันที

คราวนี้พระอาคันตุกะที่ไปพักอยู่ด้วย เพื่อรอจะเดินทางต่อไปยังสถานที่อื่น ก็แล้วแต่ดวง เพราะว่าท่านตื่นเที่ยงคืน ท่านก็จะสวดมนต์เที่ยงคืน ตื่นตี ๑ ก็จะสวดมนต์ตี ๑ ตื่นตี ๒ ก็จะสวดมนต์ตี ๒ โดยที่ไม่ได้สนใจว่าคนอื่นจะหลับจะนอน ลักษณะอย่างนั้น ถ้าหากว่าไม่ใช่พระอาคันตุกะที่สัญจรไปอย่างกระผม/อาตมภาพแล้ว คาดว่าคงหาคนที่อยู่กับท่านได้ยากมาก เพราะว่าท่านเอาแต่เรื่องของตนเองเป็นใหญ่ ไม่ได้ดูบริบทของสังคม ไม่ได้ดูกาลเทศะ ก็คือเวลาอย่างนั้นใช่ไหมที่จะมาสวดมนต์ดังลั่นอยู่คนเดียว ? สวดในใจก็ได้กระมัง ?