[เถรี]

ขณะเดียวกัน ถ้าหากว่ามาดูในบ้านเราเมืองเรา ผู้ใหญ่หลายท่าน เมื่อเกษียณอายุราชการ อยู่ได้ไม่นานก็เสียชีวิต เนื่องจากว่ากำลังใจที่จะมุ่งมั่นว่ายังมีหน้าที่ซึ่งจะต้องประพฤติ จะต้องปฏิบัตินั้นไม่มีแล้ว จึงไม่มีอะไรที่จะมาค้ำร่างกายให้อยู่ต่อไปได้

หรือพระคุณเจ้าทุกรูป ตลอดจนกระทั่งญาติโยมโยคีที่เข้ามาปฏิบัติทุกท่าน เมื่อถึงเวลาเราทุ่มเทกำลังใจทำสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เมื่อสิ่งนั้นสำเร็จเสร็จสิ้นลงแล้ว บางทีท่านทั้งหลายรู้สึกเหมือนกับหมดสภาพ บางท่านก็หลับเป็นตาย อย่างที่เรียกง่าย ๆ ว่า "สลบไสลไปเลย" ก็มี ก็เพราะว่ามโนสัญเจตนาหาร อาหารคือความมุ่งมั่นของใจเรานั้นหมดลง กำลังใจของเราไม่ได้คิดที่จะมุ่งต่อไป เพราะรู้สึกว่างานนั้นได้สำเร็จลงแล้ว

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ในส่วนของอาหารใจจึงเป็นส่วนที่สำคัญมาก ๆ หลายท่านโดยเฉพาะญาติโยมซึ่งทำหน้าที่การงานอยู่ทุกวัน เมื่อถึงเวลาได้พักผ่อน นอนทั้งคืน ตื่นขึ้นมาก็ยังเหนื่อยยังเพลียเหมือนกับไม่ได้พักเลย ก็เพราะว่าเราให้แต่อาหารทางร่างกาย ก็คือ ข้าว กับ น้ำ ขนม จะเป็นอาหาร ๕ หมู่ตามที่นักโภชนาการกำหนด หรือว่าเป็นอาหารที่เรารับประทาน เพื่อที่จะรักษาสภาพร่างกายนี้เอาไว้ให้ประกอบกิจหน้าที่ตามการงานที่ได้รับผิดชอบอยู่ก็ตาม เป็นแค่อาหารทางกายเท่านั้น เราขาดอาหารใจ อาหารใจในที่นี้ก็ไม่ใช่อะไรไกลอื่นเลย ก็คือ ศีล สมาธิ และ ปัญญา โดยเฉพาะตัวสมาธิที่จะหล่อเลี้ยงให้เรานั้นตั้งมั่นอยู่ได้

ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายศึกษาประวัติหลวงปู่หลวงพ่อหลายรูป ยกตัวอย่างชัด ๆ ก็คือ หลวงปู่ครูบาเจ้าเกษม เขมโก สำนักสุสานไตรลักษณ์ จังหวัดลำปาง ถ้าตามประวัติจะเห็นว่าท่านฉันภัตตาหารน้อยมาก อย่างดีก็แค่คำสองคำเท่านั้น ลักษณะนั้นคือการที่อยู่ด้วยอาหารใจ ที่ภาษาบาลีเรียกว่า ธรรมปีติ