[เถรี]

ตัวกระผม/อาตมภาพเองถือว่าเป็นข้อยกเว้นพิเศษ ก็คือ "ชิงหมาเกิด"..! นี่พูดเรื่องจริง เพราะว่าขอลงมาเกิดก่อนเวลา ในเมื่อเป็นเช่นนั้นก็ต้องมีข้อตกลง ต้องมีผู้ควบคุมความประพฤติไม่ให้ออกนอกลู่นอกทาง

ตั้งแต่เด็กเพิ่งจะรู้ภาษา พอจำความได้ ก็โดนพ่อแบกคอพับคออ่อนหลับอยู่กับไหล่ สวดมนต์ทุกคืน ฟังสวดมนต์ทุกคืนจนจำได้หมด โดยที่ไม่รู้ว่านั่นเป็นการฝึกสมาธิอย่างหนึ่ง

พอเข้าเรียนสามารถสวดมนต์ได้ ครูก็ให้เป็นหัวหน้าชั้นแล้ว สมัยนั้นเข้าเรียนช้า ก็คืออย่างต่ำสุด ๗ ขวบ โดยปกติคือ ๘ ขวบ เริ่มเข้าเรียนชั้น ป.๑ แต่ว่ากระผม/อาตมภาพเข้าเรียนชั้น ป.๑ โดยมีเพื่อนที่เรียนซ้ำชั้นอายุ ๑๗ - ๑๘ ปีจำนวนมาก พูดง่าย ๆ ก็คือ ไปก็แทบจะเป็นลูกชายของเพื่อน แต่ว่าเพื่อนทุกคนต้องยอมให้ เพราะว่าเรียนเก่ง เขาต้องอาศัยเรา

ดังนั้น...แทนที่จะรังแกก็เลยต้องกลายเป็นองครักษ์ประจำตัวไป เพราะว่าถ้าเอ็งไม่ช่วยข้า ถึงเวลาสอบข้าก็ไม่ช่วยเอ็ง..! แม้พยายามจะหัดในสิ่งที่ไม่ดีก็หัดไม่สำเร็จ

สมัยก่อนการสูบบุหรี่เขาถือว่าเท่มาก โดยเฉพาะบุหรี่มวน ไม่ใช่ใบจากหรือใบตองที่มวนกันเอง ขโมยพ่อมาได้ตัวหนึ่ง ไปแอบสูบอยู่ในป่า ได้ไม่ถึงครึ่งตัวก็เมาน้ำลายยืด เข็ดไปตลอดชีวิต..!

เห็นผู้ใหญ่เขากินเหล้ากัน ท่าทางสนุกสนานน่าอร่อย พอได้กลิ่นกระผม/อาตมภาพก็หงายท้องตึง กินไม่ได้ ผู้ใหญ่เขาแนะนำว่าให้ไปกินเบียร์ เพราะว่ารสชาติอ่อนกว่า กินหลายขวดก็ยังไม่เมา พอได้กลิ่นเบียร์ก็หงายท้องเหมือนกัน เพราะว่าสมัยก่อนมีการถักแหถักอวน แล้วต้องไปถากเปลือกไม้มาต้ม เพื่อย้อมแหย้อมอวนให้เส้นด้ายมีความคงทน พอทิ้งเอาไว้นาน ๆ หลายวัน เปลือกไม้ต้มส่งกลิ่นบูดเน่า กลิ่นเดียวกับเบียร์เลย..! ก็เลยทำให้กินเบียร์ไม่ได้อีก