[เถรี]

ในเรื่องของการปฏิบัติธรรม ต้องทุ่มเทกันชนิดที่เอาชีวิตเข้าแลก การที่เราเวียนว่ายตายเกิดมานับกัปป์นับกัลป์ไม่ถ้วน เกิดไม่รู้ว่ากี่ชาติกี่ภพแล้ว ถ้ากระดูกไม่เปื่อยสลาย ป่านนี้ก็ท่วมโลกไปยันดวงอาทิตย์แล้ว..! ที่พูดถึงนี่แค่คนเดียวเท่านั้นนะ เข็ดหรือยัง ? เมื่อครู่บอกแล้วว่าเข็ดหรือยัง กับการที่ปฏิบัติธรรมไปดี ๆ แล้วก็จิตตก สมาธิตก กรรมฐานแตก จากพ่อเทวดา แม่นางฟ้า กลายเป็นหมาขี้เรื้อน..!

ถ้าเข็ดก็ต้องรู้จักระมัดระวัง สังเกตว่าคราวที่แล้วเราพลาดตรงไหน ถ้าหากว่าเราพลาดแล้วก็แก้ไข ถ้าหากว่าเข็ดแล้ว ต้องพยายามใช้ปัญญาที่พอจะมีอยู่ พิจารณาดูว่าเราพลาดตรงไหน แล้วระมัดระวังไว้ อย่าให้พลาดตรงนั้นอีก

โดยเฉพาะกำลังใจของเรา ต้องเข้มแข็งกว่านี้ ไม่ใช่พลาดทีก็ไปนั่งเสียอกเสียใจ ร้องไห้คร่ำครวญ การปฏิบัติพังไปเป็นเดือน ๆ ทันทีที่รู้ตัวว่าเราพลาด ก็ตั้งกำลังใจใหม่เลย ว่าตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป เราจะเป็นผู้มีศีลทุกสิกขาบทบริสุทธิ์บริบูรณ์ แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาภาวนาไป

กระผม/อาตมภาพเคยเปรียบเทียบไว้ว่า มีคนสองคนเดินมาด้วยกัน ล้มพร้อมกัน คนหนึ่งลุกได้ก็เดินต่อไปเลย ส่วนอีกคนหนึ่งก็นั่งคร่ำครวญอยู่นั่นแหละ "โอ๊ย...เจ็บเหลือเกิน ปวดเหลือเกิน ไม่น่าล้มเลย มาได้ตั้งไกลแล้ว" สองคนนี้ใครจะได้ระยะทางมากกว่ากัน ? ก็ต้องคนที่ล้มแล้วลุกไปต่อเลย

เพราะฉะนั้น…การทำความดีเราก็ต้องหัดหน้าด้านไว้ พลาดไปแล้วก็แล้วกัน ถ้าไม่พลาดเรานี่เก่ง..! แต่ถ้าพลาดเมื่อไร เริ่มต้นนับหนึ่งใหม่ ระมัดระวังไว้อย่าให้พลาดตรงนั้นอีก เดี๋ยวเขาก็มามุมใหม่ ยิ่งล้ม..ยิ่งได้ประสบการณ์ ทำถูกได้กำไร ทำผิดได้บทเรียน ไม่มีเสียเลย