[เถรี]

ก่อนปฏิบัติธรรมช่วงบ่าย วันพุธที่ ๑๓ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๖๕

เดี๋ยวเราเข้าสู่การปฏิบัติธรรมในช่วงบ่ายกัน การปฏิบัติธรรมนั้นหลักการที่สำคัญที่สุดก็คือ ทำแล้วต้องรักษาอารมณ์ใจเอาไว้ได้ พวกเราทั้งหลายมีความดีเป็นพิเศษตรงที่ว่า ทำแล้วก็ทิ้งหมด...! ประมาณว่าลูกเศรษฐี ได้มาเท่าไร ก็ใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายไม่เหลือเลยสักบาท ไปหากินเอาข้างหน้า..!

ความจริงลักษณะอย่างนี้น่าจะเข้าถึงธรรมกันมาก เพราะว่าไม่มีความห่วงใย ไม่มีความกังวล แต่คราวนี้ที่พวกเราไม่สามารถจะเข้าถึงธรรมกันได้ ก็อย่างที่กล่าวไปเมื่อเช้า คือ กำลังไม่พอ เหตุที่กำลังไม่พอ ก็เพราะว่าใช้หมด ก็เป็นเหตุเป็นผลกันอยู่แค่นี้แหละ

สำคัญอยู่ตรงที่ว่า พวกเราเข็ดหรือยัง ? เข็ดหรือยังกับการที่ปฏิบัติธรรมไปแล้ว จิตตก สมาธิตก กรรมฐานแตก ฟุ้งซ่าน อยากเอาหัวโขกข้างฝา ทำไปเท่าไร กำลังดี ๆ อยู่ก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้า ? เราทำตัวเราเองทั้งนั้น ไปโทษกิเลสไม่ได้นะ เพราะว่าเราไปเปิดช่องให้ ถึงเวลาก็ เต โสตตะมานุภาเวนะ มาโรกาสัง ละภันตุ มา จะไปหวังว่ามารอย่าได้ช่องเลย ฝันไปเถอะ..มาทุกช่องนั่นแหละ..!

หน้าที่ของเราก็คือ ปิดช่องทางทั้งหลายเหล่านั้น สำรวม กาย วาจา ใจ (ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ) ทุกอย่าง เห็นคนอื่นทำสบาย ๆ ไม่ได้หมายความว่าเราทำอย่างนั้นแล้วจะได้อย่างเขา ที่เขาสบายได้ เพราะว่าเขาลำบากมาจนนับไม่ถ้วนแล้ว ของเราเองต้องลำบากก่อน แล้วค่อยไปสบายเมื่อปลายมือ