[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า “อะไรที่ไม่เคยชิน ทำบ่อย ๆ เดี๋ยวก็ชินไปเอง แต่อะไรที่เคยชินแล้ว ถ้าหากว่าทำแล้วไม่ดีต่อกาลเทศะก็ต้องแก้ไข ส่วนใหญ่แล้วคนอื่นเขาจะไม่กล้าว่า ไม่กล้าบอก เขาเกรงใจ คือรักตัวเอง กลัวว่าเราจะไม่พอใจ แต่ถ้าหากว่าเป็นอย่างนั้น เราจะไม่มีวันแก้ไขตัวเองได้เลย แต่อาตมาเองในฐานะที่เป็นครูบาอาจารย์ ถ้าไม่บอก เกิดเราไปทำผิดที่อื่น แล้วบอกว่าเป็นลูกศิษย์สายวัดท่าขนุน อาตมาก็จะขายหน้าเขาด้วย เพราะฉะนั้น..ที่วัดท่าขนุนจะค่อนข้างเข้มงวดกับเรื่องทั้งหลายเหล่านี้

พระเณร ๓๐-๔๐ รูป ถ้าโยมไปถึงวัดแทบจะไม่เห็นอยู่ข้างนอกเลย หลายคนไปถามว่าพระวัดนี้มีเท่าไร ? พอบอกแล้วเขาตกใจ บอกว่าไม่เห็นพระเลย อาตมาบอกว่ามีหน้าที่สวดมนต์ภาวนาก็ทำไป ถึงเวลาหน้าที่ส่วนรวม ปัดกวาดทำความสะอาดวัดแล้วถึงจะมารวมกัน ถ้าใครฝืนระเบียบ มี ๒ อย่าง อย่างแรกก็คือไปหาที่อยู่ใหม่ อย่างที่สองก็สึกหาลาเพศกลับไปทำตามใจตนเองที่บ้าน..!

ถ้าท่านทั้งหลายถามว่าเป็นการเข้มงวดโหดร้ายไปหรือเปล่า ? ก็ต้องบอกว่า พระพุทธศาสนาของเราบอบช้ำมากแล้ว ก็เพราะการปล่อยปละละเลยของบุคคลที่เป็นครูบาอาจารย์ และการไม่รู้เรื่องอะไรเลยของญาติโยมที่เป็นอุบาสกอุบาสิกา ดังนั้น..ถ้าหากว่าไม่รู้ ทำต่อไปผิดพลาดอีก ก็กลายเป็นข้อตำหนิแก่คนอื่นเขาต่อไปอีก”