[เถรี]

กระผม/อาตมภาพถึงได้กล่าวเต็มปากเต็มคำว่า ไม่ว่าในชีวิตฆราวาสหรือว่าพระ "ไม่เคยตกงานเลย มีแต่งานท่วมหัว" โดยเฉพาะบรรดาผู้บังคับบัญชา ไม่ว่าจะเป็นฆราวาสหรือว่าพระ จะเหมือนกันอยู่อย่างหนึ่งก็คือ ถ้าเคยใช้ใครแล้วทำงานสำเร็จ ก็จะใช้แต่คนนั้น เพราะว่างานทุกอย่างมักจะหวังความสำเร็จกันทั้งนั้น ถ้าใช้คนอื่นแล้วไม่สำเร็จ ก็จะเกิดความเสียหายกับงานนั้น ๆ และตนเองอีกด้วย

สมัยที่กระผม/อาตมภาพยังอยู่กับหลวงพ่อวัดท่าซุงก็เช่นเดียวกัน ๔ พรรษาสุดท้ายก่อนที่หลวงพ่อวัดท่าซุงจะมรณภาพ ท่านแทบจะเรียกใช้กระผม/อาตมภาพอยู่คนเดียว เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่า บางท่านพอรับคำสั่งไป ต่อหน้าก็ "ครับ ๆ" แต่ถ้าเห็นว่างานยาก ก็มักจะทำไม่รู้ไม่ชี้ปล่อยผ่านไปเฉย ๆ หรือเห็นว่างานนั้นต้องกระทบกระเทือนกับผู้อื่น ซึ่งอาจจะสร้างความเดือดร้อนให้แก่ตัวเองทีหลัง ก็จะทำไม่รู้ไม่ชี้ไปเช่นกัน

แต่กระผม/อาตมภาพไม่ใช่คนประเภทนั้น เป็นประเภทที่เรียกว่าเอาความถูกต้อง ถ้าหากว่าไม่ถูกต้อง แม้แต่ญาติพี่น้องของตนเองก็ลงโทษ ไม่ได้มีข้อแม้หรือสิทธิพิเศษให้ใครทั้งสิ้น เพราะฉะนั้น..ถ้าหากว่าพวกท่านคิดว่าตนเองมีความสำคัญ มีความสามารถในสิ่งหนึ่งประการใดแล้วจะได้รับสิทธิพิเศษ ขอบอกว่าคิดผิด..! เพราะว่าตัวกระผม/อาตมภาพเอง จะเอาระเบียบวินัยและส่วนรวมเป็นใหญ่ ผิดระเบียบผิดวินัยขึ้นมา ต่อให้มีความสามารถแค่ไหน ก็ไม่มีประโยชน์ เพราะว่าโดนลงโทษเท่ากับคนเฮงซวยเหมือนกัน..! ตรงนี้ก็ดีอยู่อย่างหนึ่งก็คือไม่มีนอก ไม่มีใน

ดังนั้น...ในส่วนที่กระผม/อาตมภาพเกลียดที่สุดก็คือ เมื่อได้ยินว่า "คนนั้นเด็กของหลวงพ่อ" "คนโน้นเป็นญาติของหลวงพ่อ" ไอ้ประโยคนี้อย่ามาพูดให้เสียเวลา เพราะว่ากระผม/อาตมภาพไม่เคยเห็นแก่หน้าญาติมาก่อน อย่าไปทำตัวเป็นประเภทถึงเวลาเลี้ยงหมาเลี้ยงแมวตัวไหน แล้วหมาแมวตัวนั้นจะมีสิทธิพิเศษ ของผมนี่ถ้าหากว่าหมาที่เลี้ยงไว้กัดกันเองโดยไม่มีเหตุไม่มีผล ก็โดนหนังสะติ๊กพอกันกับหมาทั่วไป..!

ถ้าหากว่าจำเป็นต้องปกครองใคร สำคัญที่สุดก็คือคำว่า ยุติธรรม ต้องไม่ประกอบไปด้วยอคติ ๔ ก็คือ ไม่ลำเอียงเพราะรัก ไม่ลำเอียงเพราะโกรธ ไม่ลำเอียงเพราะกลัว ไม่ลำเอียงเพราะหลง

ลำเอียงเพราะรัก ก็คือที่ยกตัวอย่างไปแล้ว หมาแมวตัวนี้กูเลี้ยง ต้องพิเศษกว่าตัวอื่น..อย่างนั้นไม่ใช่ ลักษณะอย่างนั้นแปลว่าเราสูญเสียความยุติธรรมแล้ว ปกติอาจจะเลี้ยง อาจจะรัก อาจจะเอ็นดู แต่ถ้าทำผิดก็ต้องลงโทษ