[เถรี]

เมื่ออยู่ไปนาน ๆ สายพันธุ์ปลาดุกรัสเซียปรากฏขึ้น จึงมีปลาดุกอุยตัวยาวเป็นเมตร อ้าปากทีหนึ่งกว้างเป็นคืบ..! จึงเปลี่ยนแผนไปปล่อยลงที่ท่าน้ำหน้าวัดแทน ปรากฏว่าพื้นเพเดิมที่หน้าวัดท่าซุงนั้นเป็นปลากระแหเสียส่วนมาก ถ้าพวกเราไม่รู้จักปลากระแห ก็คือปลาตะเพียนตัวเล็กที่มีครีบแดง ๆ ซึ่งจะมีกระแหแดงกับกระแหทอง ถ้าหากว่าเป็นปลาตะเพียน จะตัวใหญ่กว่านั้นประมาณ ๓ - ๔ เท่า ถ้าตัวสีขาวเขาเรียกว่าปลาตะเพียนทราย ถ้าตัวสีดำเขาเรียกว่าปลากา ถ้าขืนว่าจนครบ กลายเป็นวิทยานิพนธ์วิจัยพันธุ์ปลาไป..!

แต่คราวนี้พอปล่อยปลาดุกลงไปแล้ว ปลาดุกพวกนี้เป็นปลาดุกเลี้ยง..ไปไหนไม่เป็น ออกันอยู่แค่ริมน้ำ เจ้าปลากระแหเป็นร้อย ๆ ก็เมียง ๆ มอง ๆ เข้ามา พอได้จังหวะก็พุ่งไปโฉบ กระตุกเอาหนวดปลาดุกไปกิน..! ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าสงสารมาก เพราะว่าถ้าปลาดุกไม่มีหนวด จะหากินไม่ได้เลย แล้วริมน้ำวัดท่าซุงก็ไม่มีโคลนที่ปลาดุกจะซุกได้ เพราะว่าเป็นกรวดปนหิน ตกลงเจ้าปลาดุกชุดนั้นไม่ทราบเหมือนกันว่าตายไปตอนไหน เพราะว่าโดนดึงหนวดไปกินจนหมด..!

หลังจากนั้น อาตมภาพก็ต้องมาหาดูว่าปลาอะไรที่เป็นปลาพื้นบ้าน ? ปลากระแหนี่ใช่แน่ แต่เป็นปลาที่อ่อนแอมาก พ้นน้ำขึ้นมาอึดใจเดียวก็ตายแล้ว จนชาวบ้านเขาบอกว่า "มันตกใจฟ้าเลยขาดใจตาย" ดูไปดูมาก็เจอว่าปลาพื้นบ้านที่เขาจำหน่ายอยู่เป็นปกติ ก็คือปลาสวายกับปลาเทโพ ซึ่งพวกเราก็คงจะแยกไม่ออกอีก

ปลาสวายปลายหางจะเรียวโค้งและมีแต้มดำ ๆ ก็คือปลายแหลมของหางจะดำ คล้าย ๆ กับที่ฝรั่งเขาเรียกฉลามหูดำนั่น แต่ปลาเทโพปลายหางจะไม่แหลมเรียว จะโค้ง ๆ ป้าน ๆ กว่า ถ้าเป็นปลาบึกในลักษณะปลาวัยรุ่น ขนาดใกล้เคียงกัน ก็ต้องดูแนวดวงตา ปลาบึกดวงตาเกือบจะอยู่แนวเดียวกับปาก ต่างกันแค่นั้นเอง

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น อาตมภาพก็เหมาปลาสวายบ้าง ปลาเทโพบ้างมาปล่อยแทน เพราะว่าเป็นปลาพื้นเมือง อย่างไรก็อยู่ได้ ปล่อยไปปล่อยมา คงจะออกลูกออกหลาน แล้วไปชักชวนเพื่อนฝูงมาเพิ่มอยู่เรื่อย ๆ จนกลายเป็นวังมัจฉาหน้าวัดท่าซุง นั่นเกิดจากการปล่อยปลาของอาตมภาพอยู่ ๕ ปีติดต่อกัน