[เถรี]

เมื่อสักครู่นี้ฟังการสวดมนต์ของพวกเรา นับว่ามีการแก้ไขในด้านที่ดีขึ้น อย่างเช่นว่า ทิฏฐิง เป็น ทิฏฐิง ไม่ใช่ ถิฏฐิง ระมัดระวังขึ้น แต่ไปพลาดสิ่งที่ง่าย ๆ เวสสะ ภุสสะ ไม่ใช่ เวสสะ ผุสสะ ภ.สำเภาครับ ไม่ใช่ ผ.ผึ้ง และโดยเฉพาะ พะหู เทวา มะนุสสา ฯ ควรจะได้กันหมดแล้ว เพราะว่าหลายเดือนเต็มทีแล้ว แต่ปรากฏว่าพวกเราไม่ได้ให้ความสนใจ พอถึงเวลาคนนำขึ้นมา คนรับก็เงียบ แปลว่าไม่มีการพัฒนาตัวเอง

ผมเองถ้าหากว่าไปที่ไหน เจอเขาสวดอะไรที่ไม่เหมือนของเรา หรือว่าผมยังสวดไม่ได้ ผมจะรีบมาปรับปรุง รีบสวดให้ได้เหมือนเขา แต่พวกเราไม่เป็นอย่างนั้น กลายเป็นว่าปล่อยเวลา วันแล้ววันเล่า อาทิตย์แล้วอาทิตย์เล่า ให้เลยไปเฉย ๆ

แล้วที่พวกเราสวด "วันคืนล่วงไป ๆ เราทั้งหลายทำอะไรกันอยู่" ก็เท่ากับสักแต่ว่าสวดเท่านั้น เพราะไม่ได้คิดที่จะแก้ไขเปลี่ยนแปลงในทางที่ดี อย่าไปคิดว่าโอกาสที่ใช้มีน้อย อะไรก็ตามถ้าเราเป็นแล้ว โบราณว่า รู้ไว้ใช่ว่า ใส่บ่าแบกหาม ถึงเวลาจำเป็นขึ้นมา ถ้าเราเป็นแล้ว ทุกอย่างก็จะเข้ากับคนอื่นได้ ไปกับคนอื่นได้ แต่ถ้าเราไม่เป็น ตามเขาไม่ได้ ให้ไปอ้าปากงับ ๆ อย่างเดียว ผมอายเขา..!

เพราะฉะนั้น...ตรงส่วนนี้เราต้องปรับทัศนคติเสียใหม่ว่า ทุกอย่างสำคัญหมด และพยายามศึกษารูปแบบที่ถูกต้องเข้าไว้ ก็จะช่วยได้มาก ไม่อย่างนั้นถึงเวลาถ้าหากว่าไปเจอ แทนที่เขาจะลงใน ขีณัง ปุราณัง ของรัตนสูตร เขากลับขึ้น ยะถินทะขีโล ต่อ เราก็ตาย เพราะว่ายังเหลืออีกหลายบทกว่าจะจบ

อะไรที่ยังไม่เป็น ต้องรีบซักซ้อมให้เป็นเข้าไว้ เพราะว่าพวกเราส่วนหนึ่งเน้นในเรื่องของการสวดมนต์ภาวนา แต่อีกส่วนหนึ่งไปเน้นในการเจริญกรรมฐาน ใครก็ตามถ้าเน้นในการเจริญกรรมฐาน ถ้าอยู่ถึงสองพรรษาไปแล้วจะสวดมนต์ได้ยาก เพราะว่าใจเริ่มไม่เอาแล้ว