[เถรี]

ถ้าใครศึกษาประวัติของหลวงปู่มั่น ภูริทตฺโต จะเห็นว่าครูบาอาจารย์สายกรรมฐานที่มีชื่อเสียงโด่งดังในปัจจุบันนี้ มีอยู่จำนวนมากที่ในชีวิตได้เห็นหลวงปู่มั่นแค่แวบเดียวในช่วงวาระสุดท้ายของชีวิต ซึ่งท่านกำลังขึ้นรถไฟเดินทางไปรักษาตัว

บรรดาพระภิกษุสามเณรสายปฏิบัติของวัดป่า เมื่อทราบว่าท่านจะผ่านสถานีไหนก็ไปดักยืนไหว้ตอนที่ท่านผ่านไป ซึ่งท่านเองก็ตะโกนบอกแค่ว่า "ไปทำเอา ไปภาวนาเอานะ" ไม่ได้รับคำสอนอะไรมากไปกว่านี้ แต่ท่านทั้งหลายก็ทำกันอย่างจริงจัง ทำกันแบบทุ่มเทชนิดเอาชีวิตเข้าแลก แล้วก็มาเป็นครูบาอาจารย์ที่มีคนเคารพนับถือกันทั้งบ้านทั้งเมืองในยุคของพวกเรา ซึ่งปัจจุบันนี้ก็ล่วงลับดับขันธ์กันไปเกือบจะหมดแล้ว

ก็แปลว่าท่านทั้งหลายเองที่ศึกษาเรียนรู้ทั้งจากตำราก็ดี จากการค้นคว้าข้อมูลต่าง ๆ ทางอินเทอร์เน็ตก็ดี บางทีการที่ท่านทั้งหลายรู้มากเกินไป ก็เหมือนกับเอื้อมมือเลยหัว สมมติมีของอย่างหนึ่งวางไว้บนหัวของตัวเอง แต่เราเอื้อมมือเลยไป ก็หยิบของชิ้นนั้นไม่ได้เสียที ซึ่งสภาพเช่นนี้ในปัจจุบันมีมากต่อมากด้วยกัน ทำให้เกิดความลังเลสงสัย กรรมฐานกองนั้นก็ดี กรรมฐานกองนี้ก็ใช่ แล้วเราก็เกิดอาการห่วงหน้าพะวงหลัง ไปภาวนาแบบนั้นบ้าง ไปภาวนาแบบนี้บ้าง โดยไม่ได้ทำให้ถึงที่สุดแม้แต่กองเดียว จึงไม่ได้บังเกิดผลอย่างแท้จริงสำหรับตัวเอง กลายเป็นจับจดฟุ้งซ่าน ไม่ได้มีผลการปฏิบัติที่อาศัยเป็นหลักของตนเองเลย

ดังนั้น..ในเรื่องของการปฏิบัติธรรมนั้น อันดับแรกเลยที่ลืมไม่ได้คือลมหายใจเข้าออก เพราะว่าจะช่วยสร้างสมาธิของเราให้มั่นคง เมื่อสมาธิมั่นคง เราก็สามารถต้านกระแส รัก โลภ โกรธ หลง ที่ประเดประดังเข้ามาทุกวันได้ เหมือนกับเป็นก้อนหินใหญ่กลางสายน้ำเชี่ยว สามารถที่จะยืนหยัดโดยไม่โดนพัดหลุดลอยตามกระแสน้ำไป