[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันพุธที่ ๑ กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๖๖ ก่อนอื่นกระผม/อาตมภาพก็ต้องขอขอบคุณขอบใจทุกท่าน ที่ร่วมแรงร่วมใจกันไปทำแนวกันไฟ เรื่องของไฟป่าเป็นความมักง่ายของคน นอกจากมักง่ายแล้ว บางคนยังเห็นแก่ตัวแบบสุด ๆ แล้วก็มีบางประเภทที่สมควรตายเป็นอย่างยิ่ง ก็คือเห็นใบไม้แห้งไม่ได้ เห็นแล้วต้องจุด..!

ถ้าหากเป็นชาวบ้านทั่วไป ที่บอกว่าเห็นแก่ตัวก็เพราะว่า ถ้ารอคนอื่นเผาไฟอาจจะเข้าไร่ตัวเอง กูก็เลยชิงเผาก่อน..! ส่วนพวกล่าสัตว์ไม่ต้องการให้มีใบไม้แห้งมาก เพราะว่าเหยียบแล้วเสียงดัง ทำให้สัตว์รู้ตัว หรือว่าต้องการให้หญ้าใหม่ขึ้น เพื่อให้สัตว์ที่ต้องเองต้องการล่ามากินหญ้าระบัดใหม่ในบริเวณนั้นก็เผา

สมัยที่กระผม/อาตมภาพยังสังกัดในส่วนเผยแผ่จริยธรรมของกรมป่าไม้ ปัจจุบันนี้เปลี่ยนชื่อเป็นกรมอุทยานแห่งชาติสัตว์ป่าและพันธุ์พืช แก้ปัญหาไฟป่าได้ แต่ว่าหลังจากนั้นแล้วก็ไม่มีผู้สานต่อ ก็คือใช้วิธีซื้อไม้ผล อย่างพวกเงาะ ทุเรียน ลองกอง ลิ้นจี่ ลำไย ฝรั่งเวียดนาม เอาไปแจกชาวบ้าน ขออย่างเดียวว่าให้ปลูกติดแนวชายป่า ซึ่งบรรดาต้นไม้ต่าง ๆ เมื่อซื้อรวมกันมาก ๆ เฉลี่ยแล้วต้นละประมาณ ๒๐ บาทเท่านั้น

ในเมื่อมีไม้ผลของไร่ตนเองอยู่ติดกับชายป่า เขาก็ต้องทำแนวกันไฟโดยอัตโนมัติ ทำให้สามารถแก้ปัญหาไฟป่าไปได้ แต่พอเปลี่ยนผู้มีอำนาจใหม่ เขาคงเห็นว่าไอ้เรื่องที่อยู่ดี ๆ ไปเสียสตางค์แบบนั้น ทำให้ "เงินทอน" น้อยลง เขาก็เลยไม่ทำโครงการนี้ต่อ

ต้องบอกว่าบ้านเราขาดความจริงใจในการแก้ปัญหาทุกเรื่อง และสามารถที่จะหาผลประโยชน์จากโครงการทุกโครงการได้เสมอ เป็นความสามารถที่ประเทศอื่นเลียนแบบได้ยากมาก ตรงนี้ปล่อยเขาไปเถอะ ใครทำอะไรก็ได้อย่างนั้น เมื่อครู่ก็เพิ่งจะว่ากันไปใช่ไหม ? กัลยาณัง วา ปาปะกัง วา ตัสสะ ทายาโท ภะวิสสามิ ดีหรือชั่วก็ตาม เขาทั้งหลายเหล่านั้น ย่อมต้องรับผลกรรมนั้นแล..!

ส่วนที่อยากจะบอกกล่าวก็คือว่า แม้กระผม/อาตมภาพจะไปช่วยพวกเราในการทำแนวกันไฟ นิ้วมือก็โดนหนามไผ่ไป ๒ จุด เลือดออกมานิดหน่อย แต่ถ้าท่านทั้งหลายสังเกตจะเห็นว่าโดนแค่ที่มือ เพราะว่าที่เท้ามีรองเท้าใส่ ส่วนลำตัวไม่โดนอยู่แล้ว