[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า “เลี้ยงลูกอย่าทะนุถนอมมากเกินไป ลงมือลงเท้าบ้าง ปล่อยเขาไปคลุกดินคลุกทรายบ้าง เลี้ยงดีเกินไปเดี๋ยวลูกจะเอาตัวไม่รอด ให้เขารู้แต่เนิ่น ๆ ว่าโลกนี้โหดร้ายกว่าที่คิด ต้องบอกว่าเป็นโลกของคนกินคน แม้กระทั่งเด็กเพิ่งเข้าเรียนอนุบาลก็รังแกกันจะเป็นจะตายแล้ว ถ้าไม่ใช่รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี ก็ต้องแข็งแกร่งกว่าเขา ถามว่าอย่างนี้คือนิสัยของสัตว์เดรัจฉานใช่ไหม ? ก็คนเราก็ใกล้เข้าไปทุกวันแล้ว ไม่กลัวความดี..แต่กลัวคนที่ชั่วกว่า..!

เพิ่งจะกึ่งพุทธกาลมานิดหน่อย อะไรที่เป็นอรรถเป็นธรรมก็ไม่ค่อยจะเอากันแล้ว ทำทุกอย่างเพื่อประโยชน์ของพวกพ้องและตัวกูเป็นหลัก ไม่ว่าจะเป็นหลักการ ศีลธรรม คุณธรรม จริยธรรม ก็ไม่เอาแล้ว พวกเราที่ยังอยู่ในศีลกินในธรรมกลายเป็นพวกแปลกแยกจากสังคม เข้ากับเขาได้ยาก..อนาถมาก..!

ถ้าใครดูเรื่องเพชรพระอุมา แงซายที่เป็นตัวเอกหนึ่งในสอง เขาบอกกับรพินทร์ว่า หลวงปู่พระธุดงค์ท่านสอนว่า ‘เจ้าจงตื่นในขณะที่โลกหลับ’ แต่คราวนี้เราตื่นอยู่ ในขณะที่เขาหลับกันทั้งโลกนี่..อนาถมาก คือไม่รู้ว่าจะปลุกอย่างไรให้เขาตื่น ก็ต้องดูเขาเดินละเมอลงเหวไปเรื่อย ๆ ตะโกนกันเสียงแหบเสียงแห้งก็ไม่ฟัง”