[เถรี]

วันที่ ๒๑ กันยายน พ.ศ. ๒๕๒๘ หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านฝึกทบทวนมโนมยิทธิเต็มกำลัง พระก็ไปนั่งรอ ตั้งเครื่องบูชาไหว้ครูแล้วก็นั่งภาวนารอท่าน อาตมาก็ภาวนาใช้มโนมยิทธิครึ่งกำลังของตัวเองไปเรื่อยเปื่อยตามแบบ ได้ยินเสียงหลวงพ่อท่านมาถึง ท่านถามว่า “เอ้า..พร้อมกันหรือยัง ?” เสียงโยมส่วนใหญ่บอกว่าพร้อมแล้ว “พร้อมแล้วก็ไปเลยสิ จะรออะไรกัน ?” พอได้ยินนี่เหมือนสัญญาณให้ออกจากเส้นสตาร์ท อาตมาก็ไปเลย ประเภทลงไปนอนเป็นท่อนไม้ ไม่รับรู้อะไรแล้ว นั่นคืออาการที่เชื่อแบบหมดใจ ในเมื่อท่านบอกว่าไปก็ไป ก็เท่านั้นเอง

เหมือนกับที่เด็กสองพี่น้องมาหาอาตมา อาตมาก็สอนมโนมยิทธิให้ไป สอนแทบตาย น้องกลับไปก็ไปนั่งภาวนา พี่ก็สงสัยว่าทำไมนั่งเงียบ ๆ เลยถามน้องว่าทำอะไร ? น้องบอกว่าไปดูนรก ดูสวรรค์ เด็ก ๕-๖ ขวบเองนะ พี่ถามว่าทำอย่างไร น้องก็บอกว่าให้หลับตาแล้วไปด้วยกัน แค่นั้นแหละ พี่เขาไปได้แล้ว อาตมาเองสอนแทบตาย..! ก็เพราะเขาเชื่อว่าถ้าหลับตาแล้วไปได้ เชื่อแบบหมดใจจริง ๆ เชื่อแบบเด็ก เชื่อแบบไม่ลังเลสงสัย