[เถรี]

กระผม/อาตมภาพเอง แม้ว่าป่วยเป็นมาลาเรียมาเกิน ๔๐ ปีแล้ว แต่ว่าที่หมอตรวจเจอจริง ๆ ทุกครั้ง ก็คือการที่ต้องทน ไม่แตะต้องยาใด ๆ ทั้งสิ้น จนกระทั่งอาการไข้ขึ้นเต็มที่แล้วค่อยไปให้หมอตรวจ ดังที่ได้กล่าวว่า อาการไข้ขึ้นถึง ๔๒ องศาเซลเซียส หมอถึงจะตรวจเจอเชื้อได้

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ถ้าหากว่ากรรมบัง หรือว่าคนตรวจไปเจอเชื้อในระยะอื่นแล้วคิดว่าไม่ใช่ ตลอดจนกระทั่งคนไข้กินยาเข้าไปแล้วเชื้อหลบ ก็ไม่สามารถที่จะตรวจหาเชื้อทั้งหลายเหล่านี้เจอได้

สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ บรรดาลูกศิษย์ทั้งหลาย อย่าได้รบกวนธาตุขันธ์ของครูบาบุญชุ่มท่านมากนัก เหตุที่อาการกำเริบ ก็เพราะว่าทันทีที่ท่านออกจากถ้ำ หลังจากเข้ากรรมฐานมา ๓ ปี ๓ เดือน ๓ วัน ลูกศิษย์ไม่ได้เจอหน้ามานานมาก คิดถึงมาก จึงพาท่านตระเวนไปตลอด ๑๑ วันเต็ม ๆ เพื่อสงเคราะห์ญาติโยมเป็นพันเป็นหมื่นในแต่ละเมือง ไม่ได้พักผ่อนเพียงพอ จึงทำให้โรคมาลาเรียกำเริบขึ้นมาได้แล้วออกอาการอย่างที่เห็น

นี่คือสิ่งหนึ่งที่อยากจะบอกอยากจะกล่าวกับญาติโยมทั้งหลายในตรงนี้ ให้ท่านได้ทราบว่า ต่อให้ตรวจไม่เจอเชื้อ เมื่อได้รับการพักผ่อนพอเพียง ร่างกายก็เหมือนกับคนปกติ อยู่ในลักษณะที่ว่า เมื่อเจ็บไข้ได้ป่วยก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะทำงาน แต่พอหายดีขึ้นมาก็แข็งแรง กินได้ตามปกติ จนกระทั่งมีคนกล่าวว่าโรคมาลาเรียนั้นเป็น "โรคพ่อตาหน่าย แม่ยายชัง" เพราะว่าทำงานหนักไม่ได้ แถมยังเมื่อหายดีขึ้นมา ยังกินกระจายอีกต่างหาก..!

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น บรรดาลูกศิษย์ทั้งหลายจึงจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องช่วยกันดูแลธาตุขันธ์ครูบาอาจารย์ ในแต่ละวันอย่างน้อยต้องให้ท่านได้พักผ่อนเพียงพอ ไม่เช่นนั้นแล้วอาการของโรคภัยไข้เจ็บนี้ก็จะกำเริบขึ้นมาได้อีก