[สุธรรม]

ขนาดตึกแถวยังสวยไปหมด แล้วจะเขียนรายงานอย่างไร ?

เห็นด้านบนที่กว้างมากยังไม่มีใครนั่ง “ปู้ห่าวอี้ซือ” อาตมากล่าวขอโทษแล้วเดินแหวกขึ้นไปนั่ง พิงผนังได้ก็เข้าสู่สมาธิในพริบตา เพื่อระงับอาการปวดตุบ ๆ ที่สะโพกของตน จึงไม่ได้สนใจสายตาที่มองแปลก ๆ ของบรรดาพี่น้องชาวจีน กำหนดใจนิ่งอยู่พักใหญ่ รู้สึกว่ามีคนมานั่งข้าง ๆ จึงลืมตาขึ้นมาดู เห็นเป็นพระครูปรีชากับท่านไพฑูรย์ จึงส่งเสียงแหบ ๆ ถามว่าไปถึงไหนมา ? ทั้งสองคนบอกว่าเดินวนอยู่รอบ ๆ แถวนี้แหละ แค่บรรดาตึกแถวอย่างเดียวก็ถ่ายรูปกันไม่รู้เบื่อแล้ว ท่านไพฑูรย์พูดเหมือนกับรำพึงกับตัวเองว่า “มีแต่ของน่าสนใจสวยงามมากมายอย่างนี้ ต้องไปเขียนสรุปการดูงานหนาเป็นเล่มเลยมั้ง ?”...

“เอาอย่างนี้สิครับ สรุปไปสั้น ๆ ว่า ถ้าเรารักษาของเก่าจนขายได้แบบอิตาลี รักษาธรรมชาติจนขายได้เหมือนกับสวิส สร้างแบรนด์จนขายได้เหมือนกับฝรั่งเศส ก็น่าจะเพียงพอแล้ว” อาตมา “ไกด์ไลน์” ให้เพื่อนตามความเคยชิน ทั้งที่ไม่มีเสียงจะพูด “พูดน่ะง่าย...อีตอนเขียนคงต้องอดตาหลับขับตานอนกันอีกนาน” อาตมาส่งน้ำดื่มไปให้ ทั้งสองแบ่งกันซดจนเกลี้ยง เมื่อคิดว่าเรากำลังรอรถเพื่อไปยังที่พัก จึงไม่คิดที่จะไปเติมน้ำใหม่ เพื่อน ๆ เริ่มทยอยกันออกมา เมื่อเห็นว่ามีคน “ยึดหัวหาด” ไว้ให้ ก็ลุยเข้ามากองรวมกันเป็นกระจุก ในที่สุดบรรดานักท่องเที่ยวจีนก็สู้กำลังของเหล่า “ไต้ซือ” ไม่ได้ ต้องถอนสมอออกไปจากบริเวณนี้จนหมด เหลือแต่พวกเราล้วน ๆ...

รออยู่เกือบชั่วโมงอาตมาจึงนับพวกเราแก้เซ็ง รวมแล้วได้แค่ ๑๘ รูป ขาดใครไปบ้างวะ ? “ขาดพระครูกล้า พระครูญาณฯ พระครูโจ กับหลวงพ่อท่ายาง” องปลัดที่มองอยู่ก่อนแล้วบอกมาโดยไม่ต้องถาม “ท่านหายไปไหนกัน ?” อีกฝ่ายแถลงอย่างคล่องแคล่วไม่เหมือนตอน “พรีเซนต์” งานหน้าห้องว่า “ให้โอ๋พาขึ้นไปถ่ายรูปบนชั้น ๗ เห็นบอกว่ามาทั้งทีก็อยากได้เห็นวิวเมืองปารีสด้วย” สรุปว่าการถ่ายวิวเมืองปารีส ทำเอาพวกเรานั่งรอจนตูดด้าน กว่าพ่อเจ้าประคุณทั้งหลายจะมาถึง “กล้าอีกแล้ว” เสียงพระครูวิสุทธฯ แซวเมื่อเห็นหน้า แต่อย่าหวังว่าพวกจะสะดุ้งสะเทือน มีแต่หลวงพ่อพระครูญาที่รู้ว่าพรรคพวกรอนาน เลยตีหน้าปูเลี่ยน ๆ เนื่องจาก “ติดหลังแห” ไปด้วย...