[สุธรรม]

สิบปีเปิดครั้งหนึ่งผู้คนถึงหลั่งไหลกันมาชมแบบมืดฟ้ามัวดิน..!

ด้านหน้ามหาวิหารนี้เป็นเสากลมแบบเสาที่วิหารคด ขนาดก็ใหญ่โตใกล้เคียงกัน สร้างจากหินชนิดเดียวกัน ดูไม่ออกว่าเป็นการกลึงเสาต้นมหึมานี้ขึ้นมา (ไม่น่าจะมีเครื่องมือที่กลึงหินใหญ่ขนาดนี้ได้) ทำแบบหล่อขึ้นมา หรือว่าค่อย ๆ ขัดเกลาด้วยมือ (ถ้าใช่ก็มีความพยายามเกินร้อย) แต่ละต้นกลมกลึงเรียบลื่น ใหญ่โตมหึมาเท่ากันหมด แต่เสาที่ซุ้มประตูซึ่งมีขนาดย่อมลงมา เป็นเสาแบบโรมันคลาสสิก หัวเสารับคานด้านบนเป็นลวดลายปูนปั้นงดงาม ที่บ้านเราเรียกกันแบบมักง่ายว่า “เสาโรมันหัวหลุยส์”...

นักท่องเที่ยวอื่น ๆ พากันหลั่งไหลเข้าไปภายในมหาวิหาร เมื่อพวกเรารวมพลแล้ว อิลลาเรียก็ชี้มือไปที่เพดานโค้งด้านบน ซึ่งมีลวดลายลงสีงดงามมาก พลางบรรยายตามหน้าที่ พระครูญาณฯ รีบแปลให้ฟังทันทีว่า “มหาวิหารหลังนี้สิบปีถึงเปิดให้เข้าชมครั้งหนึ่ง ช่วงเปิดใคร ๆ ก็หลั่งไหลกันมาชมแบบมืดฟ้ามัวดินอย่างที่เห็น พวกเราโชคดีมากที่มากับรีเจนซี่ทัวร์ จึงได้มีโอกาสเข้าชมกัน ถ้ามากับคณะอื่นก็ไม่มีโอกาสเข้าชมแบบนี้...”

อาตมา ใบฎีกาวรัญญู และคุณโอ๋หัวเราะพรืดขึ้นมาพร้อมกัน เมื่อเห็นเพื่อนที่เก่งภาษาอังกฤษที่สุดในห้องสองท่านหัวเราะ ทุกรูปก็รู้ว่าโดนพระครูญาณฯ ต้มเข้าแล้ว “ไอ้ลิงเขาวังเอ๊ย..! ผมก็ว่าอยู่ ๆ ทำไมถึงเก่งภาษาอังกฤษขึ้นมาเฉย ๆ มั้นหน่า..นัก” หลวงพ่อพระครูชุบง้างเท้าพร้อมกับหลุดคำพูดเหน่อเพชรบุรีออกมา พระครูญาณฯ เผ่นวูบไปบังหลังหลวงพ่อพระครูเลิศ ซึ่งปลอดภัยแน่นอน เพราะต่อให้มีอีกสองคนก็บังมิด มัคคุเทศก์สาวนึกว่าตัวเองพูดอะไรผิด จึงหยุดบรรยายตีหน้าปูเลี่ยน ๆ จนคุณโอ๋ต้องแจ้งสถานการณ์จริงให้ทราบ...