[เถรี]

ที่วัดท่าขนุน ซึ่งเป็นวัดล่าสุดที่กระผมอยู่ มีระเบียบว่า ห้ามบอกบุญ ห้ามเรี่ยไรครับ ใครอยากทำบุญ ให้เขามาง้อเราเองทั้งน้ำตา..! แต่กระผมก็ได้บอกกับพระในวัดไว้นะครับว่า "ถ้าท่านใดมาเป็นเจ้าอาวาสต่อจากกระผม ให้ใช้อำนาจเจ้าอาวาสยกเลิกระเบียบข้อนี้เสีย ไม่เช่นนั้นมีหวังได้อดกันแน่..!"

เพราะว่าศรัทธาเป็นของเฉพาะตัวครับ ถ้าเราปลูกศรัทธาได้สำเร็จ สิ่งนั้นจะติดตัวเราไปตลอด กระผมย้ายมา ๔ - ๕ วัด ญาติโยมก็ตามไป ช่วยทำบุญ ช่วยสนับสนุนตลอดมา พอถึงเวลาย้ายวัด เขาก็ไม่ได้อยู่ตรงวัดนั้นครับ เขาตามไปวัดใหม่ นี่คือสิ่งที่ญาติโยมทำให้เราเห็นว่า ศรัทธาเป็นของสำคัญ ถ้าปลูกศรัทธาขึ้นแล้ว ตายยากสุด ๆ ครับ

ประการที่สองก็คือ ไม่ว่าท่านทั้งหลายอยู่ที่ไหน ให้เล็งไว้ก่อนครับว่าในวัดเรามีอะไรเป็นต้นทุนบ้าง วัดไหนมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ มีเจ้าอาวาสขลัง ทำให้ดังได้ทุกวัดครับ เพียงแต่ทำเป็นหรือเปล่าเท่านั้น ?

หลายวัดถึงขนาดไปลากตอตะเคียนเข้าวัดมา เพื่อที่ให้ญาติโยมทั้งหลาย อย่างน้อย ๆ ก็มีความหวังสักเดือนละ ๒ ครั้ง แม้กระผมจะไม่ค่อยเห็นด้วย แต่ในเมื่อเขาพยายามทำก็...เอ้า...ตามใจ..ทำไปเถอะ..!

ถ้าหากว่าเราไม่มีต้นทุน อดีตเจ้าอาวาสไม่ขลัง ตัวเราก็ไม่ขลัง สิ่งศักดิ์สิทธิ์ในวัดไม่ได้รับการใส่ใจจากญาติโยมเท่าที่ควร ก็ให้ยึดหลักที่บรรดาพระเถระท่านถวายความรู้ตลอด ๓ วันที่ผ่านมา คือ ทำวัดเราให้ สะอาด สว่าง สงบ เห็นแล้วคนจะอยากเข้าวัดเองครับ

ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายเคยไปวัดท่าขนุน จะเห็นว่าวัดของกระผมนี่ป่าดี ๆ นี่เองครับ แต่ใบไม้น้อยมาก เพราะอย่างน้อยพระภิกษุสามเณรช่วยกันกวาดวันละ ๒ รอบ ถ้ามีพายุฝนมาอะไรมาก็เพิ่มรอบเข้าไปอีก วัดสะอาด คนก็อยากเข้าวัดครับ

สมัยที่ผมไปเป็นเจ้าอาวาสวัดท่าขนุนใหม่ ๆ ไปถึงหน้าโบสถ์แล้วไม่เห็นโบสถ์ครับ แล้วก็มีป้ายเขียนชี้ว่า "ทางเข้าวัด" ทั้ง ๆ ที่อยู่หน้าโบสถ์ครับ..! เพราะว่ารอบโบสถ์นั้นเป็นดงระกำครับ ไอ้ต้นหนามสูงท่วมหัวนั่นแหละ พร้อมกับต้นไม้ใหญ่อื่น ๆ ด้วย กระผมต้องรื้อทิ้งหมดเลยครับ บอกกับกรรมการวัดว่า สิ่งทั้งหลายเหล่านี้บดบังทัศนียภาพ ทำให้คนมาแล้วไม่เห็นวัด เราจำเป็นที่จะต้องเปิดออกมา แล้วเดี๋ยวจะทำใหม่ใด้ดีกว่าเดิม

เมื่อปลูกศรัทธาแล้วหาต้นทุน หาไม่ได้ก็ใช้หลักสะอาด สว่าง สงบ ๓ ประการนี้เท่านั้น คนเราทุกวันนี้วุ่นวายกับชีวิตมาก วัดไหนเข้าไปแล้วสงบ เข้าไปแล้วเย็น เขาจะอยากไปครับ