[เถรี]

แต่คราวนี้ในกฎหมายก็ยังระบุเอาไว้ชัด ท่านอย่าลืมนะครับ ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ตัวย่อคือ ป.พ.พ. มาตราที่ ๑๖๒๓ ระบุเอาไว้ชัดเจน ถ้าหากว่าพระภิกษุมรณภาพ ทรัพย์สมบัติทั้งหมดจะตกเป็นของวัดต้นสังกัด

แต่คราวนี้มีวรรคต่อมาครับ ยกเว้นว่าท่านจะจำหน่ายออกไปในระหว่างที่ยังมีชีวิตอยู่ หรือว่าระบุให้แก่ผู้ใดโดยพินัยกรรม ก็แปลว่า ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายคิดว่าทรัพย์สินบางอย่างของท่าน จะมอบให้แก่ญาติโยมที่อุปถัมภ์อุปัฏฐากแก่เรา ก็พิจารณาดูให้ดี ๆ นะครับ เพราะว่าถ้าหากว่าให้พลาดไป อาจจะทำให้โยมติดหนี้สงฆ์ได้ อย่างของกระผม/อาตมภาพ ถ้าหากว่าจะให้วัตถุมงคลแก่ญาติโยมท่านใด ผมจะควักเงินส่วนตัวบูชาเอง เป็นการตัดปัญหาตรงนี้ไปเลย

คราวนี้มีปัญหาต่อไปก็คือมาตราที่ ๑๖๒๔ อยู่ติดกันเลยครับ ระบุเอาไว้ว่าทรัพย์สินที่ติดตัวพระภิกษุสามเณรมาตั้งแต่ก่อนบวช ไม่ได้อยู่ในการจัดการนี้นะครับ ยังเป็นของภิกษุรูปนั้นอยู่ ก็คือของอะไรที่เราติดตัวมาตั้งแต่ก่อนบวช และควรให้ตกแก่ทายาทโดยธรรมของพระภิกษุสามเณรนั้นเท่านั้น คราวนี้ทายาทโดยธรรม ส่วนใหญ่แล้วก็ต้องหมายถึงลูกหลาน ถ้าหากว่าไม่มีก็ต้องญาติผู้ใหญ่ เช่น พ่อ แม่ ลุง ป้า น้า อา ไปโน่น

เพราะฉะนั้น...เรื่องพวกนี้ถ้าหากว่าปล่อยให้เขาพูดกันไปเรื่อย พวกเราก็จะเข้าใจผิด โดยเฉพาะในจุดที่ว่าพระมีเงินเป็นสิบ ๆ ล้าน ถ้ามีขนาดนั้น ผมมั่นใจว่าสอง พส. แกสึกไปนานแล้ว ไม่มารี ๆ รอ ๆ อยู่จนป่านนี้หรอก คืออยู่ในลักษณะของการกล่าวหาพระ ถ้าหากสมัยนี้ เขาใช้คำว่า "ด้อยค่า" ก็คือเป็นการด้อยค่าพระสงฆ์และพระพุทธศาสนาอย่างไม่ควรให้อภัยเลย คือสิ่งที่พูด กิริยาที่ทำ ไม่ได้มีความเคารพในพระสงฆ์ หรือพระพุทธศาสนาเลย มีอยู่อย่างเดียวคือ กล่าวโทษและโจทก์มั่ว ๆ ไป เพื่อที่จะด้อยค่าลงเท่านั้นเอง

ตรงจุดนี้จึงเป็นเรื่องที่สำคัญมากกว่าการลาสิกขา หรือว่าการแบ่งปันทรัพย์สมบัติของพระภิกษุสามเณร และบุคคลประเภทนี้ จะมีมากขึ้นไปเรื่อย ๆ ตนเองก็ไม่ได้เคร่งครัดอะไรเกี่ยวกับพระพุทธศาสนาเลย ศีล ๕ ก็มีไม่ครบด้วยซ้ำไป แต่ถึงเวลาก็กล่าวตำหนิติเตียนพระภิกษุสามเณรที่มีศีลมากกว่าตน

ถ้าเป็นภาษิตจีนเขาบอกว่า "สวรรค์มีทางเจ้าไม่ไป นรกไร้ประตูดันตะกายมา..!" จะสมน้ำหน้าก็ใช่ที่ กระผม/อาตมภาพว่าน่าสงสารมากกว่า