[เถรี]

ส่วนที่อยากจะกล่าวถึงก็คือ มีญาติโยมบางท่านออกมากล่าวถึงข้อกฎหมาย โดยเฉพาะในส่วนที่กล่าวถึงทรัพย์สินของพระภิกษุสามเณร แล้วกระผม/อาตมภาพเห็นว่าเข้าป่าเข้าดงไปไกล ต้องบอกว่า ไม่น่าจะเป็นผู้ที่ศึกษาทางกฎหมายมาโดยตรง

เนื่องเพราะว่าในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตราที่ ๑๖๒๓ ระบุเอาไว้ชัดว่า ทรัพย์สินของพระภิกษุสามเณร ถ้าหากว่ามรณภาพไปแล้ว ตกเป็นของวัดต้นสังกัดนั้น อย่างเช่นว่า ถ้าพวกท่านรูปใดรูปหนึ่ง ไปอยู่ที่วัดพุทธบริษัท ไปอยู่ที่วัดวังปะโท่ ไปอยู่ที่วัดพุทธมณฑลอรัญญิกาวาส ไปอยู่ที่วัดท่ามะขาม หรือว่าไปอยู่ที่สำนักสงฆ์เกาะพระฤๅษี ไปอยู่ที่สำนักสงฆ์ถ้ำทะลุ เกิดมรณภาพกะทันหัน ทรัพย์สินของท่านไม่ได้ตกกับวัดที่ท่านอยู่นะครับ เพราะกฎหมายระบุไว้ชัดเลยว่าเป็นวัดต้นสังกัด ก็ต้องมาดูจากหนังสือสุทธิว่าท่านสังกัดวัดไหนอีก

แต่โดยปกติแล้วเรื่องนี้พระเราไม่ค่อยถือว่าเป็นปัญหาใหญ่ ก็คือมรณภาพที่วัดไหนก็จัดการกันไปตรงนั้น ทรัพย์สินก็มอบหมายให้กับพระภิกษุสามเณรของวัดนั้นไปจัดการ

สมัยที่กระผม/อาตมภาพยังไม่ได้บวช ไปวัดอนงคาราม กราบหลวงพ่อเจ้าคุณไสว ตอนนั้นท่านเป็นพระเทพวิสุทธิเมธี ท่านเป็นสหธรรมิกของหลวงพ่อวัดท่าซุง เพราะว่าหลวงพ่อวัดท่าซุงเคยอยู่ที่วัดอนงคาราม แล้วก็เคยอยู่ที่วัดประยุรวงศาวาสมาก่อน ก็ปรากฏว่าพระที่วัดอนงคารามมรณภาพพอดี ท่านเจ้าคุณก็เลยชวนกระผม/อาตมภาพไป บอกว่าไป ไหน ๆ ก็มาแล้ว ไปช่วยกันแบ่งสมบัติหน่อย คนมาในที่นี้ถือว่ามีส่วนร่วมด้วย ผมก็ไป จึงได้แหวนมงคล ๙ ของหลวงปู่สมเด็จพระพุฒาจารย์ (นวม พุทธสรมหาเถระ) วัดอนงคารามมาวงหนึ่ง

พอพระเดชพระคุณหลวงปู่มหาอำพัน วัดเทพศิรินทราวาส มรณภาพ ความจริงกระผม/อาตมภาพไปไม่ทันนะครับ แต่ว่าคณะสงฆ์เขาปล่อยเวลาผ่านไปช่วงใหญ่ แล้วถึงมีการแบ่งสมบัติกัน ผมเองก็ไม่ได้หวังว่าจะได้อะไรหรอกครับ แต่ปรากฏว่าทางคณะสงฆ์ที่ดูแลจัดการ หยิบเอาคทาของหลวงพ่อวัดท่าซุงขึ้นมา บอกว่า "อันนี้เป็นสมบัติที่หลวงพ่อวัดท่าซุงมอบให้กับหลวงปู่มหาอำพัน ถวายคืนคุณไปก็แล้วกัน" ตอนนั้นถ้าไม่ใช่พระนี่ ผมจะกระโดดกอดพระเจ้าหน้าที่ท่านเลย คือเป็นของที่ผมอยากได้มานานมากแล้ว แต่ไม่ได้

แล้วเป็นเรื่องที่อัศจรรย์ว่าหลวงพ่อฤๅษีฯ ท่านบอกวิธีการใช้คทา แม้กระทั่งการจัดการวาง คาถากำกับทั้งหมด บอกผมมา ผมก็ยังสงสัยว่าบอกผมทำไม ในเมื่อผมไม่มี แล้วก็มารู้เอาหลังจากหลายปีให้หลังนั้นว่าคทาที่ท่านทำแค่ประมาณ ๑๐ อัน ตกมาถึงมือของกระผม/อาตมภาพจนได้ นี่คือลักษณะการจัดการทรัพย์สินของพระสงฆ์