[เถรี]

ดังนั้น...การธุดงค์ในปัจจุบันนี้ ถ้าหากว่าเดินอย่างที่เห็นกัน เป็นความลำบากแก่ตัวเสียเปล่า ๆ เพราะว่ากระผม/อาตมภาพขนาดเดินอยู่ในป่าใหญ่ไพรทึบ เมื่อถึงเวลาประมาณเที่ยงถึงบ่ายสองโมงก็ยังต้องหยุดพัก เนื่องจากอากาศร้อนมาก เดินไม่ไหว ยิ่งถ้าหากว่าเป็นป่าดิบชื้น ในช่วงนั้นอากาศจะอบอ้าว ตะครั่นตะครอ เหงื่อไหลเป็นน้ำ ถ้าหากว่าไม่พัก เดินต่อไปเรื่อย ๆ อาจจะตะคริวกินได้ แต่ว่าท่านทั้งหลายที่เดินอยู่บนทางลูกรัง เดินอยู่บนทางลาดยาง เดินอยู่บนทางคอนกรีต ท่านสามารถเดินได้ทั้ง ๆ ที่แดดเปรี้ยง ๆ กระผม/อาตมภาพขอบอกว่ายอมแพ้

เพียงแต่ว่าสิ่งที่ท่านทั้งหลายทำนั้น โอกาสที่จะได้ดีก็มีน้อย เพราะว่ากล่นเกลื่อนวุ่นวายไปด้วยรถและชาวบ้าน ความวิเวกที่แท้จริงไม่มี ถ้าหากว่าไม่ใช่บุคคลที่ภาวนาจนกำลังใจทรงตัวตั้งแต่แรกแล้ว การออกธุดงค์แบบนั้น ก็อาจจะพาให้เสียมากกว่าดี

อันดับแรกเลยก็คือ ผิดพระวินัยอยู่ตลอดเวลา เนื่องเพราะไม่ได้อยู่ห่างจากบ้านคนในระยะที่พระวินัยกำหนดเอาไว้

อันดับที่สอง บุคคลมักจะเห็นว่าพระธุดงค์นั้นขลัง ก็จะมาขอหวยบ้าง ขอน้ำมนต์บ้าง ขอวัตถุมงคลบ้าง ในเมื่อขอแล้วก็มีการตอบแทน เช่น ถวายเป็นข้าวของเงินทอง ซึ่งเป็นภาระที่รุงรังเปล่า ๆ กลายเป็นเครื่องถ่วงให้ท่านเดินทางได้ช้าไปด้วย

ข้อสุดท้าย อันตรายที่สุด ใกล้หมู่บ้านก็ใกล้ผู้หญิง บรรดาผู้หญิงจำนวนหนึ่งก็ช่างกระไร มักจะเห็นว่าพระธุดงค์นั้นน่าเคารพ น่านับถือ ก็อยากได้เอาไปกราบไหว้บูชาเฉพาะตนที่บ้าน ไม่ยอมแบ่งปันให้คนอื่น ถ้าหากว่าเจอแบบนั้นเข้า ส่วนใหญ่ก็ไปไม่รอด เพราะว่ากำลังใจของท่านทั้งหลายเหล่านั้นยังอ่อนอยู่ เป็นต้น

วันนี้เมื่อได้ข่าวคราวว่าเพื่อนฝูงออกธุดงค์ ก็ยังเป็นห่วงอยู่ เพราะว่าระยะทางที่ท่านเดินนั้นไกลมาก ก็คือจากเชียงรายกลับมากาญจนบุรี ท่านนั่งรถไปที่เชียงราย แล้วก็จะเดินย้อนกลับมา ก็ได้แต่ภาวนาว่าขอให้ท่านปลอดภัย แล้วก็ถ้าหากว่าหวังเข้าถึงธรรมในส่วนไหน ก็ขอให้ท่านทั้งหลายเข้าถึงธรรมตามที่ตนปรารถนาเถิด

จึงขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันศุกร์ที่ ๒๑ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๖๕
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)