[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันศุกร์ที่ ๒๑ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๖๕ มีการประชุมคณะสงฆ์ในเขตปกครองอำเภอทองผาภูมิ จึงทำให้ทราบว่าเพื่อนพระอุปัชฌาย์รูปหนึ่ง ก็คือท่านพระครูกิตติกาญจนธรรม (ทักษิณ กิตฺติญาโณ) อดีตเจ้าคณะตำบลปิล็อก ท่านออกธุดงค์ โดยที่จะเดินจากเชียงรายลงมากาญจนบุรี

ในเรื่องของการธุดงค์นั้น ถ้าหากว่าญาติโยมทั้งหลายศึกษาในธุตังคนิเทสของวิสุทธิมรรค ก็จะเห็นระบุเอาไว้ชัดเจนว่า ธุคงควัตรนั้นมีอยู่ ๑๓ ประการด้วยกัน ไม่จำเป็นต้องเข้าป่าก็ทำได้ อย่างเช่นว่าการบิณฑบาตเป็นวัตร การใช้ผ้า ๓ ผืนเป็นวัตร การฉันมื้อเดียว หรือที่บ้านเรานิยมก็คือฉันในบาตรเป็นวัตร เป็นต้น

แต่ว่าการธุดงค์ในปัจจุบันนี้ ส่วนใหญ่แล้วไม่ได้เดินในป่า หากแต่ว่าเป็นการเดินในเมือง โดยเฉพาะเดินตามถนนที่มีรถยนต์วิ่ง ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็เลยทำให้ความวิเวกจากการธุดงค์ที่แท้จริงไม่เกิดขึ้น เพราะว่าสับสนวุ่นวายไปหมด

ถ้าเป็นการธุดงค์ที่เป็นการเดินในป่าจริง ๆ นั้น ความไม่เคยชินอย่างหนึ่ง สัตว์ร้ายอย่างหนึ่ง อันตรายจากธรรมชาติอย่างหนึ่ง ภูติผีปิศาจอย่างหนึ่ง หรือเหล่าเจ้าที่เจ้าทางอีกอย่างหนึ่ง ซึ่งมีการทดสอบเราอยู่ตลอดเวลา จะทำให้จิตใจของเราสงบเร็วมาก เนื่องเพราะว่าไม่มีอะไรให้เรายึดเกาะ นอกจากคุณพระรัตนตรัย

การธุดงค์นั้น ถ้าหากว่าเคร่งครัดจริง ๆ แม้แต่มีดโกนก็ไม่เอาไป เพราะว่าสำหรับคนรุ่นเก่าแล้ว มีดโกนเท่ากับเป็นอาวุธร้ายได้เลย เพราะว่าเป็นรุ่นที่ใบมีด ด้ามมีด และฝักมีดเป็นชิ้นเดียวกัน ใช้ลับด้วยการสะบัดกับแผ่นหนัง เป็นอาวุธที่บรรดาทหารเรือสมัยก่อนพกติดตัว พูดง่าย ๆ ก็คือ ถ้าหากว่าลงมือกันแล้ว ถ้าหนังไม่ดีก็มีแต่ตายกับตายเท่านั้น ดังนั้น...พระธุดงค์บางรูปออกจากป่ามา หมาวัดจำไม่ได้ เพราะว่าผมเผ้ายาวลากดินมาเลย อันนี้ก็เปรียบเทียบจนเกินไป ก็คือผมยาวเหมือนกับฆราวาส

แม้กระทั่งมีดที่จะใช้งานก็ต้องตัดปลาย หรือหักปลายทิ้ง เพื่อที่จะไม่ให้เป็นอาวุธ ในเมื่อไม่มีที่พึ่ง ไม่มีอาวุธ ก็เหลืออยู่อย่างเดียวก็คือ คุณพระรัตนตรัยที่จะเป็นที่พึ่งที่ระลึกของเราได้ ก็จะทำให้จิตสงบเร็วมาก