[เถรี]

ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายเคยท่องคำพิจารณาปัจจเวกขณะของบรรพชิต จะมีอยู่ข้อหนึ่งที่ว่า ตัวเราเองมีคุณวิเศษหรือไม่ เพื่อที่จักได้ไม่เก้อเขินเมื่อเพื่อนสหธรรมิกไต่ถาม ตรงนี้ไม่ใช่สหธรรมิกไต่ถามครับ ตัวเราเองมีคุณวิเศษหรือไม่ เมื่อถึงเวลา ญาติโยมต้องการพึ่งพา แล้วเราจะช่วยเหลือเขาได้หรือไม่ ?

เรื่องของคุณงามความดีเป็นการสะสม เราสะสมในศีล ในสมาธิ ในปัญญา วันละเล็กวันละน้อยไปเรื่อย แค่เราสวดมนต์ทำวัตรอยู่ทุกวัน ก็ขลังได้แล้วครับ ทำไมถึงขลังได้ ? เพราะว่าเวลานั้นปากเราสวดมนต์ ใจเรานอบน้อมถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ไป ไม่ได้ทำชั่วด้วยกาย ด้วยวาจา ด้วยใจครับ ท่านทำวัตรสวดมนต์เช้า ๑ ชั่วโมง เย็น ๑ ชั่วโมง ท่านก็สะสมความดีได้แล้ว ๒ ชั่วโมง

ระหว่างออกบิณฑบาต ตั้งจิตด้วยเมตตาสงเคราะห์ ญาติโยมท่านใดต้องการสิ่งหนึ่งประการใด ขอพุทธานุภาพ ธัมมานุภาพ สังฆานุภาพ ขอบารมีของครูบาอาจารย์ ช่วยอนุเคราะห์สงเคราะห์ให้ญาติโยมทั้งหลายเหล่านั้น ประสบความสำเร็จในสิ่งที่ปรารถนาด้วยเถิด ถ้าเป็นผมเองก็เดินบิณฑบาต ๕ กิโลเมตร ใช้เวลาราว ๆ ชั่วโมงครึ่ง ก็แปลว่าเราสะสมความดีได้อีกชั่วโมงครึ่งต่อวัน

ถึงเวลาไปกวาดลานวัด ทำความสะอาดลานเจดีย์ ถูกุฏิ ถูศาลา กำหนดความรู้สึกตามไปด้วยครับ ไม้กวาดจะไปทางซ้าย จะไปทางขวา ไม้ถูจะไปข้างหน้า จะดึงมาข้างหลัง ถ้ากำหนดรู้ตามไปได้ จะมีความสุขมากเลยครับ เพราะว่าสติอยู่เฉพาะหน้า ไม่ปรุงแต่งไปในอดีต ไม่ปรุงแต่งไปในอนาคต ถ้าศาลาหลังใหญ่ถูสักชั่วโมงหนึ่ง ท่านก็สะสมความดีได้อีก ๑ ชั่วโมงแล้ว

เรื่องของคุณงามความดีทั้งหลายเหล่านี้ เมื่อสะสมไปมาก ๆ จะทำให้เราขลังโดยอัตโนมัติครับ แล้วความขลังตรงนี้ ถ้าหากว่าเป็นเรื่องของพวกผีสางนางไม้อะไรทั่ว ๆ ไป เราสู้ได้หมดครับ เพราะว่าคุณงามความดีในพระรัตนตรัยเหมือนกับแสงสว่าง เรื่องของผี เรื่องของไสยศาสตร์ เหมือนอย่างกับความมืด เมื่อถึงเวลาแสงสว่างกระทบ ความมืดก็หายไปเองครับ

บางทีญาติโยมเจ็บไข้ได้ป่วยมา ไม่ต้องทำอะไรเลยครับ เห็นหน้าหลวงปู่หลวงพ่อก็หายแล้ว เพราะว่าคุณงามความดีที่หลวงปู่หลวงพ่อท่านสั่งสมเอาไว้ครับ มากจนกระทั่งแค่เข้าใกล้ก็รู้สึกว่าดีขึ้นแล้ว