[เถรี]

ตรงจุดนี้เมื่อท่านทั้งหลายเข้าใจแล้ว และก็รู้ว่าการปฏิบัติธรรมนั้นมีประโยชน์แค่ไหน ท่านก็จำเป็นอย่างยิ่งนะครับที่จะต้องพยายามทำให้ได้ ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายทำได้แล้ว เรายังต้องเอาไปสั่งสอนญาติโยมเขาด้วย เพราะว่าส่วนใหญ่แล้วพวกเราเป็นพระเป็นเณร วันนี้ผมเองมีเวลาให้ท่านทั้งหลาย ๑ ชั่วโมง โอกาสที่จะมาสั่งมาสอนอย่างอื่นไม่มี ได้แต่บอกกล่าวว่าประสบการณ์ที่ตนเองทำมานั้นมีอะไรบ้าง และสิ่งที่พูดไป ถ้าท่านทั้งหลายบางส่วนทำไม่ถึง ก็จะผ่านหูไปเฉย ๆ

แต่ว่าผมมีหน้าที่บอก แบบเดียวกับพระพุทธเจ้าครับ ท่านบอกว่า อักขาตาโร ตถาคตา แม้ตถาคตก็เป็นเพียงผู้บอกเท่านั้น จะทำหรือไม่ทำ จะปฏิบัติหรือไม่ปฏิบัติ อยู่ที่ตัวเราเองนะครับ ท่านใดเห็นประโยชน์ เกรงกลัวโทษของความชั่วที่เคยทำมาในอดีตจะมาสนอง ต้องเร่งทำให้มากไว้ครับ เนื่องเพราะว่าในกุศลกรรมบถ ๑๐ ประการนั้น ศีล สมาธิ ปัญญา เป็นกุศลที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

พอถึงเวลา สีลมัย เรารักษาศีลได้ครบถ้วนสมบูรณ์ การที่เราตั้งสติระมัดระวังไม่ให้ศีลขาด จะช่วยให้สมาธิของเราเกิดขึ้นเองครับ เพราะว่าสติคอยระมัดระวังอยู่เสมอ เมื่อสมาธิเกิดขึ้น เราก็ทำให้เจริญยิ่ง ๆ ขึ้นไป ไม่ว่าจะเคยภาวนาหรือไม่เคยภาวนามาก่อนก็ตาม

ถ้าหากว่าเริ่มภาวนาแล้ว จะใช้คำภาวนาว่าอะไรก็ได้ เคยถนัด เคยชำนาญแบบไหน ให้ทำแบบนั้นครับ การเปลี่ยนคำภาวนาบ่อย ๆ ทำให้เราไม่ได้อะไร เพราะว่าจิตมีสภาพจำ ถึงเวลาจะนึกถึงของเก่า แล้วเราก็มาบังคับให้ทำของใหม่ ของเก่ายังไม่ทันจะได้ ของใหม่ยังไม่ทันจะดี เราเองก็ต้องมานั่งกลุ้มใจ ครบ ๑๐ วันอีกแล้ว ยังไม่ทันเห็นหน้าเห็นหลังอะไรเลย

ดังนั้น....สำคัญอยู่ตรงที่ว่า เมื่อถึงเวลาแล้ว เราต้องพลิกแพลงครับ เคยใช้พุทโธมา ก็ลองใช้พองยุบดู เคยใช้สัมมาอะระหังมา ก็ลองใช้พองยุบดู เคยดูรูปดูนามมา ก็ลองใช้พองยุบดู อะไรดีหรือไม่ดี ต้องลองก่อนครับ ไม่ใช่ว่าถึงเวลาเจอสิ่งที่ไม่คุ้นชิน เราก็ปฏิเสธเลย ถ้าไม่คุ้นชินแล้วปฏิเสธเลยนี่ผมก็ไม่ได้มานั่งตรงนี้นะครับ