[เถรี]

ท่านทั้งหลายอาจจะบอกว่า "ผมไม่ใช่หลวงปู่ปาน วัดบางนมโค" "ดิฉันไม่ใช่หลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง จะได้เป็นอย่างนั้น" ถ้าคิดแบบนั้น สมัยก่อนก็อยู่วัดท่าซุงไม่ได้ พระเดชพระคุณหลวงพ่อวัดท่าซุง ท่านพูดอยู่เสมอว่า "ถ้าสิบนิ้วเท่ากัน แล้วคนอื่นทำได้ เราก็ต้องทำได้ และถ้าเราทำได้ ต้องทำให้ดีกว่าเขาด้วย" ในเมื่อเป็นเช่นนั้นจึงสำคัญที่ว่า พวกเรามีความอดทน พากเพียร และสติปัญญาเท่าไร

ดังที่กระผม/อาตมภาพเองเคยกล่าวเอาไว้หลายครั้งว่า ในเมื่อเป็นหางราชสีห์ไม่ได้ อย่างน้อยเราต้องเป็นหัวหมาให้ได้ ก็คือในเมื่อส่วนหนึ่งส่วนใดของพญาสัตว์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแห่งป่า เราเป็นไม่ได้ อย่างน้อย ๆ เราก็ต้องเป็นส่วนสำคัญของสัตว์อื่นที่สำคัญน้อยกว่า เพียงแต่ว่าเราจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องทุ่มเทความเพียรพยายามของเราจนถึงที่สุด ไม่ใช่เจออะไรหน่อยหนึ่งก็ถอยแล้ว

โดยเฉพาะหลายท่านที่บวชแล้วบวชอีก แล้วยังหาความดีไม่ได้ ถ้าหากว่าให้กระผม/อาตมภาพเปรียบไว้ ก็เหมือนอย่างกับมวยเก็บคะแนน ถึงเวลาบวช ๓ วัน ๗ วันก็สึก ๓ วัน ๗ วันก็สึก คุณจะหาความสำเร็จได้ยากมาก เพราะเท่ากับว่าเราเป็นคนจับจด ไม่จริงจัง

กระผม/อาตมภาพเองรับปากหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุงว่าจะบวชแค่ ๗ วัน แต่ ๗ วันนั้น ผมตัดทางถอยของตัวเองหมดเลย เงินฝากทั้งหมดในบัญชีที่มีอยู่ กระผม/อาตมภาพแบ่งให้น้อง ๒ คนกับหลาน ๑ คนที่ส่งเรียนอยู่ เพื่อที่ให้เขามีทุนเรียนจนจบ เพราะถือว่าเป็นภาระที่กระผม/อาตมภาพรับผิดชอบมาตั้งแต่ต้น ข้าวของเครื่องใช้ เสื้อผ้าอาภรณ์ทุกอย่างยกให้พี่น้องผู้ชายที่เหลือ กระผม/อาตมภาพตั้งใจว่า "ถ้าสึกออกมา กูจะเริ่มต้นจากศูนย์ใหม่" พวกท่านกล้าทำหรือไม่ ?

เมื่ออยู่ในวัดท่าซุงจนกระทั่งกลายเป็น "มาเฟีย" พี่น้องตอนช่วงนั้นมีอยู่ ๔๐ กว่ารูป ถ้ากระผม/อาตมภาพเรียกซ้ายหัน ขวาหัน น่าจะหันตามมาถึง ๓๐ รูป..! กระผม/อาตมภาพก็ออกป่าเลย เพราะว่าการที่อยู่ในลักษณะอย่างนั้น คนอื่นเขาดันเราขึ้นไปสู่ที่สูงแล้ว ถ้าเราอยู่ตรงจุดนั้น จะหาความก้าวหน้าไม่ได้ ไปต่อไม่ได้ คุณขึ้นถึงยอดเขาแล้วจะไปต่อ มีทางเดียวคือต้องลงจากยอดเขานั้น ถ้าหากว่ากลยุทธ์ของซุนวูก็คือ ตายแล้วกลับฟื้นใหม่