[เถรี]

ทุกสิ่งทุกอย่างพยายามเอื้ออำนวยให้แก่ผู้ที่เข้ามาศึกษา แต่ว่าทุกปีก็จะต้องมีปัญหาเข้ามาให้ปวดหัวอยู่ตลอดเวลา โดยเฉพาะก่อนหน้าที่ทางวัดท่าขนุนจะเข้ามารับผิดชอบนั้น แต่ละปีล้วนแล้วแต่สร้างความปวดหัวให้กับทางด้านเจ้าคณะปกครองมาก เพราะว่าโรงเรียนทองผาภูมิวิทยามีนักเรียนเป็นจำนวนมาก ปัญหาต่าง ๆ จึงมากไปด้วย

จนกระทั่งกระผม/อาตมภาพมาเป็นรองเจ้าอาวาสวัดท่าขนุนเมื่อปี ๒๕๔๖ สามารถดำเนินการทุกอย่างได้เรียบร้อย เป็นที่พอใจของผู้บังคับบัญชา จึงได้เพิ่มโรงเรียนมาให้ กลายเป็นว่าโรงเรียนในความรับผิดชอบของวัดท่าขนุนนั้น เพิ่มขึ้นเป็น ๕ โรงเรียน ตอนนี้ก็ยังดีที่ว่ามีการลดลง ๑ โรงเรียน ก็คือแยกโรงเรียนบ้านเสาหงษ์ออกไป เป็นสนามสอบของตนเอง ที่เหลือยังต้องมาพึ่งพาอาศัยวัดท่าขนุนอยู่เหมือนเดิม

ปัญหาต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นนั้น ตั้งแต่อันดับแรกเลยก็คือ สมัครเรียนแล้วไม่มาสอบ กระผม/อาตมภาพนั้นเคยปวดหัวที่สุดในปีแรกที่เรามีการเซ็น MOU ระหว่างกรมการศาสนา กับเขตพื้นที่การศึกษาต่าง ๆ ให้ส่งนักเรียนเข้ามาสอบ ปรากฏว่าอยู่ในลักษณะของภาษิตโบราณที่ว่า "ขี้ใหม่หมาหอม" จึงทำให้มีหน่วยงานหนึ่ง ส่งนักเรียนเข้ามาสอบ ๑,๐๘๐ คน แต่ว่ามาสอบจริง ๑ คน อีก ๑,๐๗๙ คนไม่มาสอบ..! ที่ว่ามีปัญหาใหญ่ก็เพราะว่าเราจะต้องลงในใบรับตอบว่ามาสอบจริงกี่คน ขาดสอบกี่คน ผู้ที่ขาดสอบมีหมายเลขอะไรบ้าง ก็ต้องเขียนมือหงิกไป ๑,๐๗๙ หมายเลข..!

เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะระเบียบกำหนดเอาไว้ว่า ให้แจ้งว่าหมายเลขใดขาดสอบบ้าง ไม่ได้ให้เราพิจารณาแจ้งว่ามาสอบแค่ ๑ คน หมายเลขนี้ ที่เหลือเราจะได้ไม่ต้องลง แต่เนื่องจากว่าระเบียบนั้นเถรตรงจนเกินไป นอกจากจะต้องเขียนแจ้งว่าหมายเลขใดไม่มาสอบแล้ว ยังต้องขีดตัดหมายเลขที่ไม่ได้สอบ พร้อมกับเขียนกำกับในช่องหมายเหตุว่า "ขาดสอบ" อีกด้วย แค่หน่วยงานเดียวก็สร้างความปวดหัวให้ข้ามวันข้ามคืนแล้ว..!

ประการต่อไปก็คือ ครูที่มาช่วยคุมสอบ ด้วยความเมตตา พอเด็กขาดสอบ คุณครูก็เขียนลงไปในช่องที่ต้องเซ็นส่งว่า "ขาดสอบ" "ขาดสอบ" "ขาดสอบ" แต่ว่าพระที่คุมห้องสอบนั้น กวาดตามองไปไม่เห็นช่องว่าง ก็ถือว่ามาสอบ ในเมื่อแจ้งไปก็กลายเป็นว่าแจ้งยอดผู้มาสอบและผู้ขาดสอบผิด ต้องมาแก้ไขกันทีหลัง ลำบากกันมาก

ประการต่อไปก็คือ เด็กส่งข้อสอบแต่ไม่เซ็นชื่อ หรือว่าเซ็นชื่อแต่ไม่ส่งข้อสอบ กว่าที่จะค้นเจอว่าปัญหาอยู่ตรงไหนก็แทบจะหัวหงอกไปตาม ๆ กัน..!