ดูแบบคำตอบเดียว
  #15  
เก่า 11-06-2020, 20:42
เถรี's Avatar
เถรี เถรี is offline
ผู้ดูแลเว็บ - ยืนยันตัวตนแล้ว
 
วันที่สมัคร: Jan 2009
ข้อความ: 30,367
ได้ให้อนุโมทนา: 150,682
ได้รับอนุโมทนา 4,396,971 ครั้ง ใน 33,956 โพสต์
เถรี is on a distinguished road
Default

ถาม : ช่วงโควิด ลูกพบว่า ตัวเองซึมเศร้าและฟุ้งซ่านมาก ภาวนายาก จึงพาตัวเองไปวิ่งให้ถึงจุดวิกฤต

ด้วยโรคที่เป็นอยู่ จึงถึงจุดวิกฤตได้ง่าย ลูกคิดแต่อย่างเดียว ถ้าภาวนาไม่ได้ มันก็เหมือนตายทั้งเป็น ถึงจุดวิกฤตพบว่าความเจ็บมันเป็นก้อน ร่างกายเป็นก้อน ความคิดเป็นก้อน วิกฤตมาก ก็รวมเป็นก้อนเดียว มันจี้ลง ๆ จี้ลงกาย จี้ลงความเจ็บ จี้ลงคำว่า "เจ็บ" มันเหมือนลึกลงไปเรื่อย ๆ เหมือนเราจมลงสู่ก้นมหาสมุทร ความคิดนั้นมันแทงลง ๆ จนว่างเปล่า มันเร็วมาก ระลึกได้แค่คำเดียวของหลวงพ่อ "คุณพระพุทธเจ้าอยู่ในอากาศ" มันฮึดตัดเป็นตัดตาย ถ้าอยู่ก็ต้องภาวนาได้ ถ้าตายก็เพราะโง่เอง แล้วมันก็แตกโพละ ขาวสว่างโพลนไปหมด ลูกมีความสุขเหลือเกินเจ้าค่ะ เหมือนพื้นดินกับท้องฟ้ารวมเป็นหนึ่งเดียว ว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลย แต่สุขเหลือเกิน ต่อชีวิตลูกไปได้อีกหน่อยหนึ่ง

ก็ทำต่อไป ๆ มาทวนใจดู พบว่าตัวเองไม่มีปัญญาพิจารณาอะไรนัก มีแต่ความถึกไถนาไปวัน ๆ ทั้งโง่และบ้าในตนพร้อม

ควรทำอย่างไรให้มีปัญญาพิจารณาในธรรม ขอหลวงพ่อโปรดเมตตาชี้แนะลูกด้วยนะเจ้าคะ ?

ตอบ : ก็รู้คำตอบเองแล้วนี่ แค่หมั่นใช้ปัญญาพิจารณาเท่านั้น
__________________
........................

เกิดมาทั้งที เอาดีให้ได้ ตายไปทั้งที ฝากดีเอาไว้ อยู่ให้เขาเกรงใจ ไปให้เขาคิดถึง

จะเช มัตตา สุขังธีโร ปัญญาชน พึงสละสุขส่วนตน เพื่อสุขยิ่งใหญ่ของส่วนรวม
ตอบพร้อมอ้างอิงข้อความเดิม
สมาชิก 235 คน ได้กล่าว "อนุโมทนา" กับคุณ เถรี ในข้อความที่เขียนด้านบน
แสดง/ซ่อน รายชื่อผู้อนุโมทนา