[เถรี]

แต่ท่านทั้งหลายลืมไปว่า สมัยที่บรรพบุรุษของเราส่วนหนึ่ง หอบเสื่อผืนหมอนใบมาจากประเทศจีนนั้น บางทีก็มาแต่ตัว แทบจะไม่มีเงินติดมาเลย นอกจากค่าเรือ เมื่อมาถึงก็พยายามที่จะหางานทำ อดออม เก็บเงิน จนกระทั่งได้มาก้อนหนึ่ง ก็เริ่มลงทุนจากกิจการเล็ก ๆ ก่อน

การลงทุนนั้นไม่ได้กู้ยืมใครมา แต่เป็นในลักษณะที่ว่า "สู้แค่หน้าตัก" คือมีเท่าไรก็ลงทุนแค่นั้น ในลักษณะนี้ถ้ามีความผิดพลาดขึ้นมา เราก็แค่หมดตัว แต่ว่าไม่มีหนี้สิน

แต่ว่าเศรษฐศาสตร์สมัยใหม่นั้น กรอกหูพวกเราจนเชื่อว่า "การมีหนี้สินนั้นถือว่าเป็นผู้มีเครดิต มีความน่าเชื่อถือ" แล้วก็ยัดเยียดหนี้สินมาให้พวกเราเป็นภาระอยู่ตลอดเวลา หนี้สินตรงนี้ก็คือสินค้าเงินผ่อนทั้งหลายทั้งปวง ตลอดจนกระทั่งเงินที่เรากู้ยืมมาลงทุน ถ้าหากว่าเราผิดพลาดในการลงทุน นอกจากเราจะหมดตัวแล้ว ยังมีหนี้สินก้อนใหญ่รออยู่ข้างหน้า..!

ดังนั้น...ท่านทั้งหลายที่พอจะมีปัญญาอยู่บ้างก็ย่อมมองเห็นว่า สิ่งที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ ๙ อุตส่าห์คิดค้นมาเพื่อพวกเรานั้นถือว่าเลิศที่สุดแล้ว แต่ถ้าหากว่าเรายังกลัวเหนื่อย ยังคิดที่จะลงทุนแล้วเอาความรวยเร็วเข้าว่า ขาดความอดทน อดกลั้น อดออม ถึงเวลาที่เรามีหนี้ก้อนใหญ่ กลายเป็นหนี้ครัวเรือนที่ไปซ้ำเติมสภาวะของประเทศชาติ ซึ่งแบกหนี้เงินกู้จนชนเพดานแล้วให้หนักเข้าไปอีก นอกจากตัวเราจะเอาตัวไม่รอดแล้ว ยังเป็นการซ้ำเติมประเทศชาติให้หนักขึ้นไปอีกด้วย

แค่การวิ่งผ่านทุ่งนาป่าเขา เห็นสภาพของนาไร่เรือกสวนแล้ว กระผม/อาตมภาพก็คิดฟุ้งซ่านไปใหญ่โตได้ขนาดนี้ เสียดายที่ว่าทางวัดท่าขนุนนั้น มีพื้นที่เหลือน้อย แม้กระทั่งแปลงเกษตรสาธิตเศรษฐกิจพอเพียง ก็ยังต้องยืมญาติโยมในชุมชนวังท่าขนุนมาใช้งาน โดยที่ทางวัดเข้าไปทำตัวอย่างให้ดูว่า การปลูกพืชผลการเกษตรโดยที่เราไม่ได้หวังเอากำไรนั้น ต้องทำในลักษณะอย่างไร ซ้ำยังอนุญาตให้คนในชุมชนไปเก็บกินได้ตลอดเวลาอีกด้วย