[เถรี]

แต่คราวนี้ ขอให้ทุกคนเข้าใจอย่างชัดเจนเลยว่า ถ้าจิตสุดท้ายของเราเกาะพระนิพพาน เราจะไปพระนิพพานไม่ได้..! ใครทำยังไม่ถึง ก็ฟังเอาไว้เป็นเครื่องวัดตัวเอง เนื่องเพราะว่า ตราบใดที่เรายังเกาะสิ่งหนึ่งสิ่งใดอยู่ เราก็ไปไหนไม่รอด..!

เราบอกว่าเราจะไปกรุงเทพฯ แต่เรายืนกอดเสาอยู่ตรงนี้ เราย่อมไปกรุงเทพฯ ไม่ได้แน่นอน เรื่องของพระนิพพานก็เช่นเดียวกัน ถ้าใจเรายังเกาะพระ ยังเกาะพระนิพพานอยู่ เราไปพระนิพพานไม่ได้ เพราะว่าเรายังยึดเกาะ ก็เลยหลุดพ้นไม่ได้ แล้วเราจะไปพระนิพพานอย่างไร ? ตรงจุดนี้ถ้าท่านทำถึงจริง ๆ จะรู้เอง เพราะว่าเมื่อถึงเวลาแล้ว จิตใจของเราจะปล่อยโดยอัตโนมัติ

หลายท่านบอกว่าปล่อยวาง ปล่อยวาง เรายึดเกาะอะไรไม่ได้ ขอให้รู้ว่านั่นบอกผิดแล้ว ถ้าเราไม่ยึดเกาะ เราจะไม่มีอะไรให้ปล่อย แต่การยึดเกาะนั้นก็คือยึดเกาะในศีล ในสมาธิ ในปัญญา ยึดเกาะในสิ่งที่เป็นบุญ เป็นกุศล เมื่อยึดเกาะในสิ่งที่เป็นบุญเป็นกุศล สร้างบุญสร้างกุศลจนเต็มที่แล้ว สังเกตไหมว่าถ้าน้ำเต็มแก้ว ก็จะไหลล้นไปได้เอง เรื่องของกำลังใจในการเกาะความดีก็เหมือนกัน ถ้าดีถึงที่สุดแล้ว จะปล่อยดีไปเอง เมื่อถึงเวลานั้นแล้ว ก็ไม่ต้องไปแสวงหาที่ไหน พระนิพพานอยู่ในทุกที่ ตายเมื่อไรก็ไปพระนิพพานเมื่อนั้น..!

ดังนั้น...บรรดาพระอริยเจ้าทั้งหลายที่เป็นสุกขวิปัสสโก ไม่มีทิพจักขุญาณ ไม่มีความเป็นทิพย์ด้านอื่น ๆ ทำไมท่านถึงรู้ได้ว่าท่านสามารถเข้าพระนิพพานได้ ? ก็เพราะว่าถ้าท่านปล่อยวางได้จริง ๆ อารมณ์พระนิพพานจะเต็มอยู่ในใจของท่านเอง ตอนนั้นไม่ว่าท่านจะอยู่ที่ไหนก็ตาม ที่นั่นก็คือพระนิพพาน