[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันอังคารที่ ๓๑ สิงหาคม พุทธศักราช ๒๕๖๔ สิ้นเดือนอีกแล้ว สำหรับวันนี้ทางมูลนิธิอาสาเพื่อนพึ่ง (ภาฯ) ยามยาก ส่งของใช้ส่วนตัวประเภท สบู่ ยาสีฟัน แปรงสีฟัน มีดโกนหนวด ฯลฯ จำนวนพันกว่าชุดให้กับทางโรงพยาบาลสนามวัดท่าขนุน แต่ผมไม่สามารถที่จะเอางานลงกลุ่มไลน์ให้โมทนากันได้ เพราะว่าถ่ายรูปออกมา ผู้รับมีแค่สบงกับอังสะเท่านั้น..! ซึ่งเรื่องพวกนี้ถ้าพวกท่านสังเกตจะเห็นว่า ถ้าไม่ใช่เรื่องฉุกเฉินจริง ๆ ประมาณต้องมาไล่จับงูจงอาง..! คุณจะเห็นว่าออกนอกกุฏิเมื่อไร ผมจะห่มผ้าไปด้วยเสมอ ถ้าไม่ใช่ห่มดอง อย่างน้อยก็ต้องห่มเฉียง

เรื่องพวกนี้บังคับอยู่ในศีลพระของเรานะครับ ทบทวนปาฏิโมกข์กันทุก ๑๕ วัน จำกันได้หรือเปล่า ?

ปริมณฺฑลํ นิวาเสสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา เราจะต้องนุ่งให้เป็นปริมณฑล ปริมณฺฑลํ ปารุปิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา เราต้องห่มให้เป็นมณฑล ทั้งนุ่งทั้งห่ม ถ้าหากว่าเอาไปแค่สบงกับอังสะแบบของพวกคุณ ต้องถือว่านุ่งอย่างเดียวไม่มีห่ม จริงอยู่ว่าสะดวกกับการทำงาน แต่ว่าไม่เรียบร้อย ถ้าหากว่ามีอะไรที่จำเป็นต้องรับแขก รับญาติโยม รับของ ควรที่จะมีจีวรติดตัวไปด้วย

ไม่ต้องถึงขนาดหลวงพ่อธัมมะเสนะ รองเจ้าคณะรัฐมอญ วัดเจ้าไว อันนั้นนี่พระที่วัดท่านขนาดก่อสร้างยังต้องห่มจีวร ห่มจีวรขนเหล็ก ขนปูน ขนอิฐ ขนทราย ของเราไม่ต้องถึงขนาดนั้นครับ

อย่างวันก่อนที่ผมเตือนมหาเสริฐ (พระอุตรา อุตฺตโร) ไปว่า เรื่องของการเข้าระบบซูมให้ระวังข้างหลังไว้ด้วย เพราะว่าพระเณรที่เดินผ่านทางด้านหลังใส่แค่สบงกับอังสะเท่านั้น เขาถือว่าไม่ให้เกียรติที่ประชุม

คราวนี้ในเรื่องของมารยาทในสังคม จะถือว่าผิดก็ไม่ใช่ เพียงแต่ว่าอาจจะไม่รู้กาลเทศะ ก็อยู่ที่ว่าสภาพจิตของเราหยาบ โอกาสเข้าถึงธรรมน้อยลง แต่โทษทางพระวินัยนี่ผิดแน่ ๆ เพราะระบุเอาไว้ชัดแล้ว ต้องนุ่งให้เป็นปริมณฑล ต้องห่มให้เป็นปริมณฑล ต้องลองไปพยายามหัดให้ชิน ว่าถ้าไม่ใช่ทำงานโยธากันจริง ๆ ก็ควรที่จะมีจีวรติดตัวเอาไว้ด้วยเสมอ

ผมเองในช่วงหน้าร้อน บางทีต้องซักจีวรสองรอบ เช้าซักเย็นต้องซักอีกแล้ว แต่ยังดีว่าเป็นหน้าร้อน เพราะว่าหลังทำวัตรค่ำ ซักแล้วตากก็ยังแห้งทัน เพราะอะไร ? ก็เพราะว่าเป็นหน้าร้อน ห่มจีวรเข้าไปก็เหงื่อท่วมตัว แต่ก็ต้องทนครับ..จำเป็นต้องทน เพราะว่าอันดับแรกก็คือเพื่อรักษาศีล อันดับที่สองก็คือเพื่อมารยาทในสังคม