[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า “จะตำแหน่งใหญ่โตแค่ไหนก็ตาม ฐานะสูงส่งแค่ไหนก็ตาม สำคัญที่สุดคือ ใจมีที่พึ่งหรือเปล่า ? ที่พึ่งอันมั่นคงแน่นอนและประเสริฐที่สุดก็คือพระรัตนตรัย ก็คือต้องมีพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เป็นที่พึ่ง

ถ้าใครเคยสวดมนต์ทำวัตรที่วัดท่าขนุน จะมีบทหนึ่งคือ

พะหุง เว สะระณัง ยันติ..............ปัพพะตานิ วะนานิ จะ
อารามะรุกขะเจต๎ยานิ.................มะนุสสา ภะยะตัชชิตา
แปลเป็นความว่า เมื่อมนุษย์ทั้งหลายโดนภัยคุกคามเข้า ก็เที่ยวไปกราบไหว้ภูเขา ป่าไม้ เจดีย์ ต้นไม้ วัดวาอาราม สารพัด

เนตัง โข สะระณัง เขมัง..............เนตัง สะระณะมุตตะมัง
ท่านบอกว่า นั่นไม่ใช่ที่พึ่งอันเกษม ไม่ใช่ที่พึ่งที่ทำให้หลุดพ้นจากภัยทั้งหลายได้

แล้วทำอย่างไร ?
โย จะ พุทธัญจะ ธัมมัญจะ...........สังฆัญจะ สะระณัง คะโต
การยึดพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เป็นที่พึ่งต่างหาก

เอตัง โข สะระณัง เขมัง..............เอตัง สะระณะมุตตะมัง
นั่นจึงเป็นที่พึ่งอันเกษม จึงเป็นที่พึ่งอันสูงสุด

เอตัง สะระณะมาคัมมะ...............สัพพะทุกขา ปะมุจจะติ
มีที่พึ่งทั้งหลายเหล่านี้แล้ว ย่อมทำให้ทุกข์ทั้งหลายสิ้นลงไปได้

พวกเราส่วนใหญ่แล้วสวดมนต์เป็น แต่แปลไม่ออก ...(หัวเราะ)... ก็สวดกันเข้าไป หลับหูหลับตาก็สวดได้ แต่แปลไม่ออกสักที ส่วนอาตมาเป็นบาลีเถื่อน เรียนมานิดหน่อย ไม่มีประกาศนียบัตร ไม่มีปริญญาบัตรรับรองในด้านบาลี แปลไปเรื่อยเปื่อย ก็ดันแปลได้เองนี่หว่า”