[เถรี]

กระผม/อาตมภาพเดินไปเจอวัวในป่าทั้งฝูง พวกเขายืนมองเฉย ๆ พอเข้าไปใกล้แล้วยื่นมือให้ ตัวแรกเดินมาดมแล้วก็ร้องบอกเพื่อน เหมือนจะบอกว่า "ปลอดภัย ไม่เป็นอะไร" พอเดินผ่านไป ตัวอื่นก็เดินมาดมต่อ ดมกันทุกตัวจนครบทั้งฝูง แล้วก็ต่างคนต่างไป

หรือไม่ก็สมัยที่มาบิณฑบาตที่เกาะพระฤๅษีใหม่ ๆ ต้องเดินขึ้นเขาไป ๕ กิโลเมตรกว่า ไปกลับก็ประมาณ ๑๐ กิโลเมตร ระหว่างเดินบิณฑบาต เก้งแม่ลูกอ่อนเดินตามมาเป็นกิโล ๆ คงเห็นว่าไม่มีอันตรายกับเขา แล้วก็จะได้เป็นเพื่อนร่วมทางกัน

เรื่องพวกนี้ ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายต้องการ มีวิธีบังคับตัวเองก็คือ ถ้าไม่ไปภาวนาในป่าช้า ก็ต้องออกธุดงค์ และให้ไปในป่าที่ค่อนข้างจะดุ จะช่วยกำลังใจเราได้เยอะมาก แต่อาจจะข้ามขั้นตอนไปเลย เหมือนที่กระผม/อาตมภาพตั้งใจออกธุดงค์ครั้งแรก ว่าจะไปหาตัวเมตตาบารมี ปรากฏว่าเลือกป่าที่ดุเกินไป ก็เลยกลายเป็นสังขารุเปกขาญาณ เหลือแต่คำว่า "ตายแน่..! ตายแน่..!" คำเดียว

ที่เล่าให้ฟัง อันดับแรกก็คือ เพื่อเป็นแนวทางว่าพระภิกษุ สามเณร แม่ชี หรือฆราวาสของเรา ถ้าตั้งใจจะฝึกฝน ก็ให้ฝึกตามนี้ และขณะเดียวกันก็เป็นตัวอย่างที่เห็นอย่างชัดเจน แต่เสียว่าท่านทั้งหลายตื่นเต้นเกินไป ไม่มีใครถ่ายคลิปหรือถ่ายรูปเอาไว้ดู ก็เลยกลายเป็นหลักฐานที่ตาเห็นแล้วเล่าต่อ โดยไม่มีรูปเป็นหลักฐานตอนที่ครูบาอาจารย์กำลังจับงูจงอางให้ดู แต่ไม่ต้องเสียดาย โอกาสหน้ามีจะจับให้ดูใหม่ ถ้าเป็นตัวใหญ่กว่านี้ ก็จะได้ตื่นเต้นมากกว่านี้...!

รบกวนเวลาพวกเรามากแล้ว ก็ขอยุติลงแต่เพียงเท่านี้


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพฤหัสบดีที่ ๑๒ สิงหาคม พุทธศักราช ๒๕๖๔
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)