[เถรี]

คาถาบทนี้เรียกว่า คาถาเมตตา หลวงปู่ปาน วัดบางนมโค บูรพาจารย์ของเรา เรียนมาจากหลวงปู่แช่ม วัดฉลอง จังหวัดภูเก็ต ตอนที่ท่านธุดงค์ลงไปปักษ์ใต้ จนกลายเป็นสหธรรมิกกึ่ง ๆ ครูบาอาจารย์ท่านหนึ่ง

ถ้าใครเคยไปวัดบางนมโค จะเห็นว่ามีรูปปั้นหลวงปู่แช่ม วัดฉลองอยู่ด้วย ก็คือหลวงปู่ปานท่านทำรูปไว้เพื่อบูชาครูอาจารย์ หลายท่านก็คงไปปิดทองรูปปั้นหลวงปู่แช่ม วัดฉลอง ที่วัดบางนมโคมาแล้ว แล้วก็ไม่ได้สงสัยว่าทำไมรูปปั้นหลวงปู่แช่ม วัดฉลอง ถึงได้มาอยู่ที่วัดบางนมโค ??

คาถาหลวงปู่แช่มว่า พระอะระหัง สุคะโต ภะคะวา นะ เมตตาจิต

ภาวนาจนกำลังใจนิ่ง เลิกปรุงเลิกแต่ง แล้วก็ลองไปจับงูเล่นดู ถ้าเป่ายันต์เกราะเพชรไปก่อน ก็พอที่ประกันได้ว่าไม่ตาย..! ถ้ายังไม่เคยรับยันต์เกราะเพชรไป ก็ตั้งใจเอาไว้แล้วกันว่า นิพพานัง สุขัง..!

ของพวกนี้ต้องทดสอบ ถึงจะได้รู้ว่าเราทำได้จริงหรือเปล่า ? แต่ว่าอย่าบ้าถึงขนาดผม เพราะว่าตัวกระผม/อาตมภาพทดสอบครั้งแรก ก็จับงูเขียวหางไหม้ตัวเบ้อเริ่มเลย..!

คราวนี้การที่เราภาวนาคาถา ผลมีน้อยกว่าการแผ่เมตตา เพราะว่าการแผ่เมตตานั้น ต้องออกจากใจของเราอย่างแท้จริง ไม่ได้ใช้กำลังสมาธิคุมไว้แบบเดียวกับคาถา เรื่องของคาถา ถ้ากำลังสมาธิตก คาถาก็เสื่อม

ดังนั้น...ท่านทั้งหลายต้องรักษากำลังใจให้มั่นคง และพยายามแผ่เมตตาให้เคยชิน โดยเฉพาะตัดความกลัวออกจากใจให้ได้ เห็นสัตว์ทั้งหลายเป็นเพื่อนร่วมทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตายด้วยกัน ถ้าทำได้อย่างนั้น ต่อให้เข้าป่าเจอสัตว์..สัตว์ก็ไม่หนี