[เถรี]

"พยัคโฆ พยัคฆา สุญญาสัพพะติฯ"

"โฮ่งงง..โฮ่งง..แฮ่..ฮื่อ..!!"

ตีสองกว่าเดินจากกุฏิเจ้าอาวาส มายังกุฏิเรือนไทยซึ่งเป็นสำนักงานเจ้าอาวาส เนื่องจากไปค้นเอาเสือหลวงปู่ยิ้ม วัดหนองบัว ซึ่งทิดเฟิร์สขอบูชาไว้ เอาติดตัวมาด้วย จึงภาวนาคาถาปลุกเสือไปในตัว

ยังไม่ทันจะเดินพ้นหน้าศาลาร้อยปีหลวงปู่สาย แก๊งค์หมาเด็กหน้ากุฏิเจ้าอาวาสที่มี ชานม ชาเย็น โอเลี้ยง ช็อกโก (ชื่อเต็มว่า ช็อกโกแลตปั่นใส่นมผสมวิปครีม) ซึ่งปกติไม่เคยเห่าเวลาอาตมาเดินมากลางดึกแบบนี้ กลับเห่ากรรโชกเสียงดังสนั่นลั่นวัด..!

เป็นการเห่าที่แปลกมาก คือเห่ากรรโชกแบบเอาเป็นเอาตาย แต่เดินถอยหลังห่างไปเรื่อย ประมาณว่า "กูสู้นะ..แต่ก็กลัวอยู่เหมือนกัน..!"

ปกติถ้าหากว่าใช้คาถาหัวใจราชสีห์ หรือว่าคาถาหัวใจเสือสมิง ตำราว่าหมาจะร้องและวิ่งหนี แต่เจ้าพวกนี้อาจจะอยู่กับเจ้าอาวาสวัดท่าขนุนมา จนตบะแก่กล้ากว่าหมาที่อื่น ถึงได้แค่เห่าไปถอยหลังไป

"ทำไมหลวงพ่อถึงชอบเครื่องรางครับ ?"

"เพราะว่าสร้างยากมาก ทั้งต้องอาศัยวัสดุ ฤกษ์ยาม พิธีกรรม คาถา อุปเท่ห์ในการใช้ โดยเฉพาะว่าต้องปลุกอยู่เสมอ เท่ากับว่าบังคับให้เราต้องภาวนานั่นเอง"

"แล้วถ้าไม่เอาเครื่องราง ไม่เอาพระเครื่อง ขอแต่คำสอนที่เป็นแนวปฏิบัติแท้ ๆ ละครับ ?"

"ไม่ติดในสุข ไม่กังวลในทุกข์ วางเฉยในร่างกายนี้ ปล่อยวางภาระทางใจทั้งปวง ยอมรับกฎของกรรม"

"แหะ..แหะ..ศิลาแท่งทึบล้วนปราศจากช่องว่าง เคี้ยวไม่เข้าครับ กลับไปพกพระและเครื่องรางกันเหนียวไว้ดีกว่า"

"ส้นตีนแน่ะ..! ท่าดีทีเหลวชัด ๆ"