[เถรี]

เรื่องของความตาย ถ้าหากว่าเราเห็นเป็นปกติ ก็ไม่มีอะไรน่ากลัว แต่ว่าคนที่จะทำใจอย่างนี้ได้มี ๒ อย่างด้วยกัน

อย่างแรกก็คือ เห็นธรรมดา ในเมื่อเห็นธรรมดา ปัญญาถึง ก็ไม่กลัวความตาย

อย่างที่สองก็คือ ข่มเอาไว้ได้ พวกข่มเอาไว้ได้นี่สมาธิต้องดี ประมาณกระผม/อาตมภาพยุคแรก ๆ ที่โดนผีหลอก รู้สึกว่าสันหลังเย็นเจี๊ยบ ขนลุกเกรียว ๆ อยู่ตลอดเวลา ดูใจตัวเองแล้ว "นี่เอ็งกลัวผีนี่หว่า..!?" "เออ..กลัว" เพียงแต่กลัวแต่ไม่หนี ถ้าเขามาก็พร้อมที่จะเจรจาด้วย แต่ก็กลัว ระยะหลังนี่เลิกกลัวไปตอนไหนก็ไม่รู้ ?

เพราะฉะนั้น..ช่วงนี้อย่าเข้าใกล้กระผม/อาตมภาพ เพราะว่าเป็นผู้เสี่ยงสูง ไปเปลี่ยนผ้าเปลี่ยนผ่อน เช็ดล้างศพที่มรณภาพ ซึ่งเขาเชื่อกันว่ามรณภาพเพราะเชื้อไวรัสโควิด-๑๙ ความจริงคนตายเชื้อโรคก็ตายหมดแล้ว อยู่ไม่ได้หรอก แบบเดียวกับคุณยายประคิณ สายชมจันทร์ สมัยที่คุณยายยังมีชีวิตอยู่ ก็ป่วยออด ๆ แอด ๆ ทั้งวัน คุณยายมีลูก ๕ คน ลูกทั้ง ๕ คนมีประสบการณ์ตายแล้วฟื้นทั้งนั้น

ที่เห็นต่อหน้าต่อตาก็คือ คุณพาโชค กระผม/อาตมภาพนอนอยู่ ห้าทุ่มกว่าเกือบเที่ยงคืน พี่สาวเขามาเรียก บอกว่า "โชคตากลับแล้ว ดูท่าจะไม่รอด นิมนต์หลวงพ่อไปดูหน่อยค่ะ" ก็เลยเข้าไป ปรากฏว่า "เขา" มารอรับแล้ว ถามผู้ที่มารับว่าเวลาเท่าไร เขาบอกว่าตีสาม ได้..พอทน..ก็เลยนั่งภาวนาเป็นเพื่อนอยู่จนตีสาม พวกที่มารับเขาทำงานตามเวลา ถ้าถึงเวลาแล้วไม่ได้ตัว เขาก็ต้องกลับ อาตมาไม่มีอะไรจะทำ ก็นั่งสัปหงกเป็นเพื่อนคนป่วย จนเลยตีสาม จากที่ป่วยเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก ก็หายวันหายคืน ตอนนี้อ้วนปั้กเลย

แต่อย่าทำแบบนี้นะ ถ้าไม่ใช่ประเภทที่มีกรรมเนื่องกันมาจริง ๆ กระผม/อาตมภาพก็ไม่ไปยุ่งด้วยหรอก