[เถรี]

มีโยมเข้ามาร่วมปฏิบัติธรรมเพิ่มอีกจำนวนมาก

"แล้วนี่มาจากไหนกัน ? เมื่อเช้าไม่ได้เยอะอย่างนี้ไม่ใช่หรือ ? ตั้งแถวดี ๆ ดูแนวด้วยว่าห่างกันเท่าไร แล้วแถวอยู่ตรงเส้นไหนของแผ่นกระเบื้อง ถ้ามีเชาวน์ไหวพริบหน่อยเดียว ก็เป็นอันว่าจบ แต่ถ้าไม่มีก็ไม่รู้ว่าจะช่วยอย่างไรเหมือนกัน ถ้าหากว่าขนาดบอกแล้วยังทำไม่ได้นี่ สมัยก่อนเป็น "ครูพักลักจำ" ไม่ได้

ครูพักลักจำ คือ คนที่อยากได้วิชาของเขา แต่ส่วนใหญ่แล้วเขาหวง เขาจะถ่ายทอดเฉพาะลูกศิษย์ที่เขามั่นใจในความประพฤติ หรือไม่ก็ให้เฉพาะคนในครอบครัว เราก็ต้องทำตัวเป็นคนเดินทาง ถึงเวลาไปขออาศัยเขานอน สมัยก่อนนี้แขกขึ้นได้ทุกบ้าน ไปบ้านไหนเขาก็ทักทายเรียกหา "เชิญกินข้าวกินปลาก่อน ถ้าจะไปทางไกลก็พักผ่อนก่อนพ่อคุณ"

คราวนี้พอเจ้าของบ้านทำอะไรให้เห็น เราก็แอบดูแล้วก็จำไว้ เก็บเอาไปทำเอง เขาถึงได้เรียกว่าครูพักลักจํา คือไปอาศัยพักอยู่กับเขา แล้วก็แอบจำความรู้เขามาใช้

เพราะฉะนั้น...ถ้าหากว่าเชาวน์ไม่พอ ไหวพริบไม่มี ก็เป็นครูพักลักจำไม่ได้ แบบเดียวกับในเรื่องเล่าที่ว่า อาจารย์มีลูกศิษย์ ๒ คน แล้วก็มอบตำแหน่งเจ้าสำนักให้ลูกศิษย์คนหนึ่ง อีกคนหนึ่งก็โกรธ "ผมมั่นใจว่าผมเก่งพอกับเขา แล้วทำไมอาจารย์ไม่ให้ตำแหน่งผม ?"

พอดีเด็กน้อยวิ่งมาบอก "เจ้าคุณปู่..หมาออกลูกอยู่ใต้ถุน" ท่านก็เลยบอกลูกศิษย์สองคน "มึงลองไปดูซิ ใครจะไปก่อน ?" ไอ้คนเก่งก็ลงไปก่อน กลับมาอาจารย์ถาม "หมามีลูกกี่ตัว ?" ตอบ "ห้าตัวครับ" อาจารย์ถามต่อ "ตัวผู้กี่ตัว ตัวเมียกี่ตัว ?" คราวนี้ตอบไม่ได้