[เถรี]

ถ้าหากว่าอยู่ในลักษณะนั้น เราจะควบคุม กาย วาจา ใจ ของเราให้อยู่ในกรอบได้ ไม่สร้างกรรมใหม่ กรรมเก่าค่อย ๆ ขัด ค่อย ๆ เกลาไปเรื่อย เหมือนอย่างกับเรามีน้ำเกลืออยู่ถ้วยหนึ่ง เติมความดีของกองกรรมฐานที่เหมือนกับน้ำจืดลงไปเรื่อย ๆ พอมากเข้า ๆ แม้ว่าเกลือนั้นยังมีอยู่ แต่ก็ไม่มีรสแล้ว คุณงามความดีท่วมทับสิ่งที่ไม่ดีหมดแล้ว ท้ายที่สุดเราก็สามารถที่จะก้าวไปสู่จุดหมายปลายทางของเราได้

ดังนั้น..ในการปฏิบัติธรรม ต้องระวังอย่างยิ่งว่า ทำแล้วอย่าทิ้ง ทำแล้วต้องรักษาเอาไว้ ครูบาอาจารย์ท่านบอกตลอดว่า "จดจ่อ ต่อเนื่อง ตามกันทุกลมหายใจเข้าออก" เราก็ฟังแล้วปฏิบัติตาม แต่ไปทำตามเฉพาะตอนที่นั่งอยู่ หรือว่าตอนที่เดินจงกรมอยู่ พอพ้นจากนั้นแล้ว เราไม่ได้ทำต่ออีกเลย

กลายเป็นว่าเวลา ๑ วันซึ่งมี ๒๔ ชั่วโมง ถ้าหากว่าเราปฏิบัติเช้า ๒ ชั่วโมงหรือ ๓ ชั่วโมง ปฏิบัติบ่าย ๒ ชั่วโมงหรือ ๓ ชั่วโมง ปฏิบัติช่วงค่ำอีก ๒ หรือ ๓ ชั่วโมง ตีเสียว่าบัลลังก์ละ ๓ ชั่วโมงก็แล้วกัน วันละ ๓ เวลา รวม ๙ ชั่วโมง อีก ๑๕ ชั่วโมงเราทำอะไรอยู่ ? ต่อให้เราได้ ๙ ชั่วโมงเต็ม ๆ เราก็ยังขาดทุน เพราะอีก ๑๕ ชั่วโมงเราปล่อยกำลังใจเราไหลตาม รัก โลภ โกรธ หลง ไปหมด

หลายท่านที่นั่งอยู่ในที่นี้ โดนระเบียบบังคับ ไม่สามารถที่จะเอามือถือมาได้ ไม่สามารถจะใช้อินเตอร์เน็ตได้ พอกลับไปถึงที่พัก เราก็ไปก้มหน้าก้มตาเขี่ยไลน์ ส่องเฟซฯ สมมติว่าเรานั่งกรรมฐาน ๑ ชั่วโมง แต่ไปเขี่ยไลน์เสีย ๒ ชั่วโมง เราก็ขาดทุนไป ๑ ชั่วโมงแล้ว กลายเป็นคนขยัน ทำงานทุกวัน แต่ขาดทุนอยู่ตลอดเวลา จึงเป็นเรื่องที่เราต้องระมัดระวังอย่างยิ่ง

สิ่งหนึ่งประการใดที่คิดว่าตรงกับกำลังใจของเราเอง รีบกอบโกยเอาไปและใช้งานจริงให้เร็วที่สุด วัฏสงสารนี้ไม่มีต้นไม่มีปลาย เราจะหลุดพ้นได้ก็ด้วยการใช้วิปัสสนากรรมฐานขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า จึงจะฝ่าฟันไปได้ สมถกรรมฐานเป็นแค่เกาะแก่งให้เราได้พักหายเหนื่อยชั่วคราว แต่เราต้องขึ้นฝั่งได้ ถึงจะปลอดภัยอย่างแท้จริง

ชีวิตนี้เป็นของน้อย จะสิ้นสุดลงไปเมื่อไรก็ไม่แน่ เราเกิดมาเป็นมนุษย์ ได้มีโอกาสพบพระพุทธศาสนา ได้ฟังธรรม น้อมนำมาปฏิบัติ ถ้าหากว่าเราทำอยู่เพียงแค่นี้ ยังถือว่าขาดทุน เนื่องเพราะว่าหลักธรรมขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้ายังสมบูรณ์บริบูรณ์อยู่ ผู้ปฏิบัติย่อมได้รับผลตามวาสนาบารมีของแต่ละคน

เรามีโอกาสได้เกิดมาแล้ว อย่าให้เสียชาติเกิด ตะเกียกตะกายไปให้ไกลที่สุด ให้มากที่สุด ถ้าไม่สามารถหลุดพ้นได้ในชาตินี้ ก็ให้ทางเดินในวัฏสงสารของเราเหลือให้สั้นที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้