[เถรี]

กระผม/อาตมภาพถึงได้บอกอยู่เสมอว่า สถานที่จะดีแค่ไหนก็ตาม ครูบาอาจารย์จะดีแค่ไหนก็ตาม คนก็ยังเป็นคนอยู่วันยังค่ำ แม้แต่พระพุทธเจ้า เมื่อตรัสรู้แล้วก็ยังทรงขวนขวายน้อย ไม่คิดที่จะเทศนาสั่งสอน เพราะเล็งเห็นแล้วว่าคนเราสอนยากขนาดไหน

ยิ่งคนเก่า ๆ อยู่มานาน ผ่านครูบาอาจารย์มาทั้งรุ่นเก่าและรุ่นใหม่ แต่ก็ยังเอาดีไม่ได้ ควรที่จะรู้จักละอายใจตัวเองบ้าง..! ยิ่งอยู่นาน แทนที่จะยิ่งสะสมความดี กลายเป็นว่ายิ่งอยู่นานก็ยิ่งเลว แต่ละสิ่งแต่ละอย่างที่ทำไป แทนที่จะช่วยให้ชื่อเสียงเกียรติคุณของครูบาอาจารย์ดีขึ้น ช่วยให้ชื่อเสียงของวัดวาอารามดีขึ้น ก็กลายเป็นว่ามีแต่ทำให้คนเสื่อมศรัทธา..!

ดังนั้น..กระผม/อาตมภาพไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมหลวงปู่สายถึงได้หนีออกจากวัดไปตั้งหลายปี ก็เพราะรำคาญไอ้พวกที่ไม่รู้จักเอาดีเสียที กี่ปี ๆ ก็แบกกิเลสไว้ท่วมหัว แล้วแถมยังเอาไปอวดคนอื่นให้ครูบาอาจารย์เสียหายด้วย เรื่องพวกนี้ก็คงจะอยู่ไปชั่วฟ้าดินสลาย หรือตายกันไปข้างหนึ่ง เพราะว่าถ้าคิดจะเอาดี ก็คงจะเอาดีไปนานแล้ว ไม่ใช่อยู่มาจนป่านนี้ก็ไม่มีอะไรดีสักอย่าง อย่าให้คนรุ่นหลังเขามองว่า เราเติบโตเพราะกินข้าว แก่เฒ่าเพราะอยู่นาน แต่หาความดีอะไรไม่ได้เลย

เรื่องทั้งหมดนี้จะไม่เกิดขึ้น ถ้าเรารู้จักกล่าวโทษโจทย์ตัวเอง อย่างที่พระพุทธเจ้ากล่าวไว้ว่า อัตตนา โจทยัตตานัง ให้คิดอยู่เสมอว่าเรายังมีความชั่วอยู่ ต้องระมัดระวังไว้อย่าให้ความชั่วนั้นเจริญงอกงามขึ้นมา และคิดอยู่เสมอว่าเรายังมีความดีไม่พอ ต้องสร้างความดีให้เจริญยิ่ง ๆ ขึ้นไป

ความจริงหน้าที่ของเรามีอยู่แค่นี้เอง แต่ไปทำอะไรกันอยู่ก็ไม่รู้ แล้วก็ให้ครูบาอาจารย์ต้องเสียเวลามาปากเปียกปากแฉะ ด่าแล้วด่าอีก สอนแล้วสอนอีก แต่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง ตักน้ำรดหัวตอก็ยังพอที่จะเปียกบ้าง แต่นี่เข้าหูซ้ายทะลุหูหมา..! พอว่าไปอย่างดีก็อยู่ได้สองวัน วันที่สามก็กลับไปชั่วเหมือนเดิมอีกแล้ว แล้วก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองผิด คิดอยู่เสมอว่าคนอื่นทำไม่ดี ถ้าอย่างนี้ทั้งชาติก็เอาดีไม่ได้ เพราะว่าไม่เห็นความผิดของตัวเอง

ยิ่งคนรุ่นเก่า ๆ ยิ่งต้องมีสำนึก ครูบาอาจารย์ตายไปคนแล้วคนเล่า เราก็ยังเอาดีไม่ได้เป็นเพราะอะไร ? ไม่ใช่ต้องรอคนอื่นมากล่าวโทษโจทย์ตัวเรา คนที่เขารักตัวเอง จะไม่มีวันหรอกที่เขาจะบอกในสิ่งที่เราต้องแก้ไข เพราะว่าบอกไปก็มีแต่เสมอตัวกับขาดทุน เสมอตัวก็คือเรารับไปแก้ไข แต่ถ้าหากว่าขาดทุน ก็คือนอกจากว่าจะรับไม่ได้แล้ว ยังไปเล่นงานเขากลับอีกต่างหาก โบราณเขาถึงได้มีคำว่า อย่าเอาไม้สั้นไปรันขี้ ก็คือ เอาไม้สั้น ๆ ไปฟาดกองขี้ มีแต่จะกระเด็นมาเหม็นตัวเอง พยายามอย่าทำตัวเป็นกองขี้ที่คนอื่นเขาพยายามเลี่ยงห่าง ทำอย่างไรที่จะทำตัวเองให้เป็นดอกไม้หอม ที่มีแต่แมลงมีแต่ผึ้งมาไต่ตอม