[หยาดฝน]

เมื่อปล่อยให้กองเกลื่อนกลาดอยู่โดนแดดเผา โดนลมพัด โดนฝนสาดซัด ก็เก่าลง เก่าลง เปื่อยไป ผุไป สุดท้ายก็ผุพัง จมดิน ..ไม่มีอะไรเหลืออยู่ แม้แต่น้อยหนึ่งก็ไม่มี แล้วตัวเราของเรา..อยู่ตรงไหน

ในเมื่อร่างกายนี้ไม่มีอะไรเป็นเราเป็นของเราจริง ๆ..เราเห็นอย่างชัดเจนแล้ว
มีความไม่เที่ยง..ก็เห็นชัดว่าไม่เที่ยง
มีความเป็นทุกข์..ก็เห็นชัดว่าเป็นทุกข์
ไม่มีอะไรเป็นเราเป็นของเรา..ก็ไม่มีจริง ๆ

ย้อนกลับมา..น้อมจิตน้อมใจกราบองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า บัดนี้ลูกเห็นจริงในสรรพสิ่งทั้งหลาย ตามที่พระองค์ท่านเมตตาตรัสสอนแล้ว หากว่าลูกหมดอายุขัยตายลงไปก็ดี หรือว่าเกิดอุบัติเหตุอันตรายใด ๆ จนถึงแก่ชีวิตก็ตาม ลูกขอมาอยู่กับองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่พระนิพพานนี้แห่งเดียวเท่านั้น

กำหนดใจ กำหนดภาพพระ กำหนดลมหายใจ กำหนดคำภาวนา..อะไรยังมีอยู่ ทำสิ่งนั้น
ถ้าหากว่าลมหายใจเบาลงหรือว่าหายไป คำภาวนาหายไป..กำหนดรู้ไว้เฉย ๆ อย่าอยากให้หายไป และอย่าตะเกียกตะกายดึงกลับมา

แค่กำหนดรู้ว่า สิ่งทั้งหลายทั้งปวงไม่มีอะไรหลงเหลือ นอกจากองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าบนพระนิพพาน เอาใจเกาะตรงนี้เอาไว้ รักษาสภาพให้อยู่กับเราให้นานที่สุด จนกว่าจะได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา