[เถรี]

พระไทยยุคก่อนที่โดนห้าม เวลาไปประเทศจีนก็ขนวัตถุมงคลไปคนหนึ่ง ๔ กระเป๋า ๕ กระเป๋า แล้วเป็นกระเป๋าใหญ่ขนาด ๘๐ ลิตร..! เชื่อไหมว่าเหลือกระเป๋าเปล่ากลับมาทุกรูป..!! คนจีนเขาแย่งกันบูชาเลย พระพรหมเอราวัณจะเป็นสถานที่ซึ่งพวกเขามาขอพร ที่โด่งดังมากในบ้านเราเมืองเรา ส่วนบ้านเราอยู่กับของดีแล้วไม่ค่อยจะรู้คุณค่า

มาว่ากันต่อในเรื่องที่ว่า ถ้าจะเล่นวัตถุมงคล จากอันดับแรก เล่นก่อนได้เปรียบ อันดับที่สอง ต้องเห็นของแท้มามาก อันดับที่สามก็คือ ต้องศึกษาแยกแยะได้ว่าสภาพเนื้อวัตถุมงคลแต่ละอย่างนั้น ในแต่ละช่วงอายุมีความต่างกันอย่างไร

หลักเกณฑ์ที่คนเก่า ๆ เขายึดถือ อย่างเช่นว่า "ปิลันทน์ดูไข แร่บางไผ่ดูเสี้ยน" ยังต้องยึดอยู่ หรือไม่ก็ประเภท "วัดหนังล้วงนอก วัดทองล้วงใน" ไปศึกษาดูว่าทำไมถึงเป็นอย่างนั้น คือเขามองปราดเดียวก็แยกออกแล้วว่าเป็นของวัดไหน

อย่าเล่นวัตถุมงคลด้วยหู ให้เล่นด้วยตา ไม่เช่นนั้นที่โดนเขาใช้คำว่า "ตกควาย" ไม่ได้ตกปลานะ เราเผลอไปซื้อของเขาเมื่อไร เขาก็ตกควายได้สำเร็จ ก็คือส่วนใหญ่วัตถุมงคลของพวกที่ตกควายนี่จะเป็นของปลอมล้วน ๆ ปลอมชนิดห่างร้อยเมตรมองดูก็รู้ แต่เขาเล่านิทานประกอบจนเราเคลิ้ม ท้ายสุดก็ต้องควักกระเป๋า "ซื้อโง่" ไป..!

แล้วเซียนส่วนใหญ่ในปัจจุบันนี้ก็ไร้จรรยาบรรณมาก ถ้าของเราเป็นของสวย ของมีราคา อย่างที่กระผม/อาตมภาพเคยเล่าให้ฟัง พระหลวงปู่ทวด เนื้อว่าน ปี ๒๔๙๗ พิมพ์กรรมการ ของตัวเองสวยสู้ของกระผม/อาตมภาพไม่ได้ เขาขายไปสองล้านห้า กระผม/อาตมภาพให้ลูกศิษย์เอาไปแหย่ดู เขาให้แค่แสนเดียว ด้วยความหมั่นไส้ก็เลยให้ลูกศิษย์ไปเลย บอกว่า "มึงแขวนไปเลย เดินไปอวดมันทุกวัน ให้มันอกแตกตายไปเลย...!"

อีกท่านหนึ่งก็ประเภท "กล้าขอ" สมเด็จวัดระฆังกระผม/อาตมภาพก็ให้ ปรากฏว่าเฮียเซ้ง มณเฑียร พยายามตื๊อ บอกว่า "ขายให้กูเถอะ" ไอ้เจ้านั่นบอกว่า "ไม่ได้ครับ หลวงพ่อสั่งว่าให้แขวนติดตัวไว้" เฮียเซ้งเขาถามว่า "หลวงพ่อมึงรู้จักของไหม ?" "รู้หรือไม่รู้ท่านสั่งไว้ว่า ถ้าให้ต่ำกว่า ๒๐ ล้านไม่ต้องให้ใคร" เฮียเซ้งควักเช็คมาเลย บอกว่า "กูตีเช็คให้เดี๋ยวนี้แหละ" แต่อีกฝ่ายปฏิเสธ เพราะว่าของบางอย่างเหมือนกับเลือกเจ้าของ ของสวยมาก บางคนตัดสินใจไม่ได้ สวยจนเขาคิดว่าปลอม