[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันเสาร์ที่ ๒๐ สิงหาคม พุทธศักราช ๒๕๖๕ กระผม/อาตมภาพได้ไปถวายการรับใช้ท่านเจ้าคุณอาจารย์เฉลา - พระเทพวิสุทธิโสภณ (เฉลา เตชวนฺโต ป.ธ.๙, ดร.) เจ้าอาวาสวัดราชคฤห์วรวิหาร ซึ่งท่านเป็นพระอาจารย์สอนกรรมฐานให้แก่กระผม/อาตมภาพ ตั้งแต่เรียนประกาศนียบัตรบริหารกิจการคณะสงฆ์ ปริญญาตรี ปริญญาโท แล้วมาสอนวิชากรรมฐานจำเพาะของปริญญาเอกด้วย โดยที่วิชานี้กระผม/อาตมภาพได้ A อยู่รูปเดียว เพื่อนอีก ๒๑ รูปไม่ได้เลย

เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าท่านเจ้าคุณอาจารย์นั้นเป็นพระนักปฏิบัติชั้นยอด ถ้าหากว่าใครปฏิบัติธรรมแล้วเขียนตามอารมณ์ปฏิบัติที่แท้จริง ท่านก็จะทราบทันทีว่านี่คือของจริง แต่ถ้าหากว่าใครไปลอกคำพูดคนอื่นมา ไม่ใช่อารมณ์ปฏิบัติเฉพาะของตน ท่านก็จะทราบทันทีเช่นกันว่านี่เป็นการลอกคนอื่นเข้ามา

ตั้งแต่สมัยที่เรียนประกาศนียบัตรบริหารกิจการคณะสงฆ์ เมื่อปฏิบัติธรรมประจำปีตามหลักสูตรเป็นเวลา ๑๐ วัน ท่านเจ้าคุณอาจารย์นั่งลงบรรยายตั้งแต่ ๖ โมงเย็น จน ๔ ทุ่มยังไม่ขยับเลย จนกระผม/อาตมภาพต้องสะกิดท่านเจ้าคุณอาจารย์ เมื่อท่านลืมตาขึ้นมาก็ทำมือเป็นสัญญาณว่าหมดเวลานานแล้ว ท่านเจ้าคุณอาจารย์ก็บอกว่า "เอ้อ...น่าจะเลยเวลาพักผ่อนของพวกเราแล้ว พอกันแค่นี้..พรุ่งนี้ตี ๒ พบกันใหม่..!"

เมื่อท่านพูดเช่นนี้ เล่นเอาเพื่อน ๆ หลายท่าน โดยเฉพาะพระครูปุญญาภิสันท์ (มานะ กตปุญฺโญ) ซึ่งปัจจุบันนี้ก็คือเจ้าคณะอำเภอบางเลน จังหวัดนครปฐม กระซิบบอกแบบขบเขี้ยวเคี้ยวฟันว่า "ขนาดรองเจ้าคณะภาค มึงยังไม่ยอมละเว้นเลยนะ" กระผม/อาตมภาพก็กระซิบตอบไปว่า "แล้วมึงไม่เอาใช่ไหม ?" อีกฝ่ายตอบหน้าตาเฉยตอบว่า "เอา...แต่กูไม่ทำแบบนี้หรอก กลัวโดนเจ้านายเฉ่ง..!" นี่เป็นเรื่องของบรรดานักเรียนสมัยก่อนโน้น ที่ต้องบอกว่ายังอยู่ในวัยที่อายุน้อยกว่านี้ มีอะไรก็ว่ากันตามตรง..!

เนื่องเพราะว่ากระผม/อาตมภาพเห็นว่าตามตารางนั้น เราจะต้องเลิกการปฏิบัติธรรม พักผ่อนตั้งแต่ ๓ ทุ่ม แล้วตี ๒ ก็ต้องเริ่มปฏิบัติตามตารางใหม่ เจ้าคุณอาจารย์ท่านเป็นพระนักปฏิบัติ เมื่อนั่งลงบรรยายธรรม ท่านก็นั่งหลับตาพูดแบบนักปฏิบัติ ก็คือเสียงโทนเดียวไปเรื่อย ๆ ๆ ๆ โดยที่ไม่รู้ว่าโลกภายนอกผ่านไปกี่ชั่วโมงแล้ว ถ้าหากว่าไม่มีการสะกิดเตือนกัน ก็เป็นอันว่าตี ๑ ตี ๒ ก็อาจจะไม่เลิก เพราะว่าท่านเองถนัดการปฏิบัติตามสายวัดป่า ก็คือปฏิบัติกันข้ามคืน หรือว่าแสดงพระธรรมเทศนากันข้ามคืน เป็นต้น