[เถรี]

การทำในลักษณะนี้ ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายดูความประพฤติของบรรดาสัตว์ต่าง ๆ เราจะเห็นว่าสัตว์น้อยรายที่จะสะสมอาหาร ก็คือกินมื้อนี้แล้ว มื้อหน้าจะมีหรือไม่ สัตว์ไม่มีกังวล ยกเว้นพวกสัตว์ในเขตหนาวที่ถึงฤดูหนาวแล้วต้องมีการกักตุนอาหารไว้ เพื่อกินในระหว่างฤดูหนาวที่ยาวนานหลายเดือน

องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสว่า พระภิกษุของเราต้องทำตัวอยู่ในลักษณะเหมือนกับนก เมื่อบินจากไป ก็ไม่ทิ้งร่องรอยเอาไว้ที่คอน ก็คือแม้แต่รอยเท้าที่เกาะอยู่ก็ไม่มี เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องที่ท่านทั้งหลายจะต้องฝึกฝน พยายามที่จะลด ละ สิ่งทั้งหลายเหล่านี้ลงให้ได้

กระผม/อาตมภาพเองออกจากวัดท่าซุงมา ญาติโยมหลายรายร้องไห้ร้องห่ม ทำอย่างกับว่ากระผม/อาตมภาพจะไปตาย..! แต่ความจริงก็แค่ไกลไปแล้วเขาเหล่านั้นมีโอกาสพึ่งพิงได้น้อยลง สรุปว่าที่ร้องไห้ไม่น่าจะห่วงหาอาลัยอะไรกระผม/อาตมภาพหรอก ห่วงว่าตัวเองจะไม่มีที่พึ่งมากกว่า..!

แม้แต่การสร้างวัดวาอารามไป ๗ - ๘ แห่ง ถึงเวลากระผม/อาตมภาพก็ทิ้ง ไปที่อื่นต่อ จนโยมบางท่านบ่นว่า "สร้างแล้วไม่อยู่ จะสร้างไปทำไม ?" ก็แค่ทำตามหน้าที่ คืออยู่ให้วัดได้อาศัย ไม่ใช่สักแต่ว่าอยู่อาศัยวัด ทำแล้วไม่ได้รับปากว่าจะอยู่ หากแต่ว่าทำตามหน้าที่เท่านั้น

ในส่วนที่ท่านทั้งหลายถ้าเจอเข้า ไม่ทราบเหมือนกันว่าจะรอดหรือไม่ ? ก็คือการไปสร้างวัดหนองบัวที่เมืองจะอีน ประเทศพม่า เมื่อฉลองวัดเสร็จ กระผม/อาตมภาพจะเดินทางกลับไทย ญาติโยมทั้งบ้านหนองบัว บ้านสองแคว บ้านสามพระยา บ้านป่าหวาย บ้านใหม่ จำนวนเป็นพันแห่กันมาถวายดอกไม้ ตลอดจนกระทั่งเครื่องบูชาต่าง ๆ โยมผู้หญิงก็แกะมวยผมทอดลงกับพื้นให้เป็นทางเดิน แม้กระทั่งท่านอาจารย์ใหญ่ยานิกะที่ถือว่าเป็นผู้ยิ่งใหญ่ในบริเวณนั้น ก็ยังอุตส่าห์เป็นไปกับเขาด้วย มาลายังไม่พอ โบกมือให้จนกระทั่งเรือลับสายตาไปอีกต่างหาก..!

เรื่องพวกนี้จะเป็นสิ่งที่ผูกพันเราทันที ถ้ากำลังใจของเราแกะไม่ได้ เพราะว่าญาติโยมทั้งหมดแสดงออกซึ่งความรักความเคารพจากใจจริง ที่ไปช่วยเขาสร้างวัดวาอาราม จากที่ผุพังหาดีไม่ได้ จนกระทั่งกลายเป็นที่เลื่องลือไปว่า "แค่ศาลาหลังเดียวก็หมดไป ๒๐๐ กว่าแสน..!" คือสำหรับพม่าแล้วก็คล้าย ๆ กับจีน ของจีนตัวเลขเกินหมื่น ก็เป็นสิบหมื่น ร้อยหมื่น พันหมื่น ของพม่าถ้าเกินแสนก็สิบแสน ร้อยแสน จริง ๆ แล้วเขามีหลักล้านนะ แต่ไม่ค่อยจะได้ใช้