[เถรี]

วันนี้เป็นวันอาทิตย์ที่ ๑๘ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๖๔ งานหลักของวันนี้เลยก็คือ เข้าประชุมเสวนาออนไลน์ร่วมกับศิษย์เก่าศิษย์ใหม่ ของมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เนื่องในวันบูรพาจารย์

แต่คราวนี้การประชุมค่อนข้างจะโหดมาก ก็คือเริ่มตั้งแต่เที่ยงครึ่งมาเลิกเอาตอน ๖ โมงกับ ๕ นาที ใช้เวลาไป ๕ ชั่วโมง ๓๕ นาที..! แต่ก็ได้รับความรู้มามากมาย เพียงแต่ว่าบุคคลที่จะยืนหยัดจนตลอดรอดฝั่งได้นั้น..หาได้น้อยมาก เพราะว่ากำลังสมาธิไม่เพียงพอ ถ้าหากว่ากำลังสมาธิของเราพอ จะยืนระยะได้นานมาก ตามแต่ความมากน้อยของระดับสมาธิที่เราทำได้

สมัยที่เรียนปริญญาเอก ท่านอาจารย์มหาหรรษา ธมฺมหาโส, รศ.ดร. ตอนนั้นท่านยังไม่ได้เป็นศาสตราจารย์ ท่านไม่ค่อยมีเวลา เนื่องจากว่าเป็นช่วงที่เริ่มก่อตั้งสถาบันภาษาที่ท่านเป็นผู้ที่รับผิดชอบ ท่านจึงใช้วิธีนัดเรียนเป็นวัน ๆ ไป ก็คือไม่ได้เข้าเรียนทีหนึ่ง ๒ - ๓ ชั่วโมงเหมือนกับวิชาอื่น แต่ใช้นัดเรียนวันหนึ่ง ๙ ชั่วโมง ๑๐ ชั่วโมง เป็นต้น

คราวนี้ท่านอาจารย์หรรษา เมื่อมาถึงห้องเรียน สิ่งแรกที่ท่านทำเลยก็คือ บอกกับนิสิตว่า "ขอให้ทุกท่านนั่งกรรมฐาน ๒๐ นาทีครับ" แล้วนิสิตจะนั่งกรรมฐานหรือไม่นั่งก็ตาม ท่านอาจารย์นั่งเองไปแล้ว..! ครบ ๒๐ นาทีท่านก็เริ่มบรรยาย ลากยาวไปเลย เพื่อนร่วมรุ่นปริญญาเอกของผม รวมตัวผมด้วยก็ ๒๒ รูป ท้ายสุดจะเหลือแต่ผมกับท่านอาจารย์นั่งดวลเดี่ยวกัน ๒ คน คนอื่นหนีไปซดกาแฟ ไปนั่งคุยกัน เพราะว่ารับไม่ไหว

สิ่งที่เพื่อน ๆ มอบความไว้วางใจให้ก็คือบรรดาแฟล็ชไดรฟ์ แฮนดี้ไดรฟ์ หรือ ธัมป์ไดรฟ์ กองอยู่ข้างตัวผมกองเบ้อเร่อ โดยที่บอกว่า "สรุปเสร็จแล้วช่วยโหลดให้ด้วยนะ..!"

ตรงจุดนี้จะเห็นได้อย่างชัดเจนว่า ท่านอาจารย์หรรษานั้นใช้กำลังสมาธิในการที่จะบรรยายทีหนึ่ง ๘ ชั่วโมง ๑๐ ชั่วโมง ส่วนคนฟัง ถ้ากำลังสมาธิไม่พอก็มักจะหมดสภาพตั้งแต่ชั่วโมงที่สองแล้ว จึงเหลือลูกศิษย์อย่างผมกับท่านอาจารย์แค่ ๒ คน ที่นั่งดวลกันตั้งแต่เช้ายันเย็น..!