[เถรี]

ถัดจากนั้นเขาเรียกว่าทิฏฐิวิสุทธินิเทส ตรงจุดนี้ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายเคยเรียนนักธรรมเอกมา คือ วิสุทธิ ๗ ประการครับ เริ่มตั้งแต่สีลวิสุทธิ ความบริสุทธิ์หมดจดแห่งศีล การที่เราระมัดระวังรักษาศีลให้บริสุทธิ์ เกิดสมาธิขึ้นมา เป็นจิตตวิสุทธิ ความบริสุทธิ์หมดจดแห่งจิต ในเมื่อศีลบริสุทธ์ จิตบริสุทธิ์ ก็เกิดเป็นทิฏฐิวิสุทธิ ความเห็นก็พลอยบริสุทธิ์ไปด้วย คือเห็นถูก เห็นต้อง เห็นควร ไม่เป็นมิจฉาทิฐิ แล้วหลังจากนั้นท่านเห็นทิฏฐิวิสุทธิแล้ว ก็จะเป็นนิเทสต่อไป ก็คือปริจเฉทที่ ๑๙ เรียกว่ากังขาวิตรณวิสุทธินิเทส

ในเมื่อทิฏฐิวิสุทธิ ความเห็นบริสุทธิ์แล้ว กังขาวิตรณ ความลังเลสงสัยก็หมดไป ความลังเลสงสัยตรงนี้พอหมดไป เขาเรียกว่ากังขาวิตรณวิสุทธินิเทส

แล้วก็จะไปเป็นปริจเฉทที่ ๒๐ มัคคามัคคญาณทัสสนวิสุทธินิเทส เมื่อหายสงสัยแล้วย่อมมองเห็นทางว่าจะไปทางไหน มัคคามัคคะ คือ หนทางที่จะไป

เมื่อมัคคามัคคญาณทัสสนวิสุทธินิเทส เกิดขึ้นก็จะไปเป็นปริจเฉทที่ ๒๑ เรียกว่า ปฏิปทาญาณทัสสนวิสุทธินิเทส เมื่อเห็นทางแล้วย่อมรู้ว่าจะไปอย่างไร ก็คือปฏิปทาที่จะดำเนินไปตามทางนั้น เขาถึงได้เรียกว่าปฏิปทาญาณทัสสนวิสุทธินิเทส

เมื่อไปถึงตรงจุดนั้นแล้ว ก็จะเป็นปริจเฉทที่ ๒๒ เรียกว่าญาณทัสสนวิสุทธินิเทส เมื่อปฏิบัติตามหนทางนั้นแล้ว ย่อมเข้าถึงความบริสุทธิ์แห่งการรู้เห็นทั้งปวง ญาณทัสสนะ, ทัสสนะ = การรู้เห็น ญาณ = เครื่องรู้

เมื่อมาถึงตรงจุดนี้ ความจริงไม่ต้องไปต่อแล้วนะครับ เห็นแล้วก็คว้ามาเป็นของเราเลย ท่านทั้งหลายอาจจะแยกไม่ออกครับ การที่ท่านเห็น ยังเป็นของคนอื่นอยู่นะครับ เขาเรียกว่ามรรค แต่ถ้าท่านคว้ามาเป็นของตัวเองได้ เขาเรียกว่าผลครับ มรรคกับผลต่างกันแค่นี้เอง เห็นแล้วโกยรีบมาเป็นของเรา อย่าแค่ได้เห็นเฉย ๆ ครับ