[เถรี]

ดังนั้น...ตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา ทุกสิ่งทุกอย่างที่กระผม/อาตมภาพทำไป ก็ล้วนแต่เป็นไปเพื่อพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เพื่อช่วยในการค้ำจุนพระพุทธศาสนา เพื่อช่วยแบ่งเบาภาระของพระเดชพระคุณหลวงพ่อวัดท่าซุง และเพื่อมรรคผลพระนิพพานของตนเอง

หลายท่านก็จะเห็นว่ากระผม/อาตมภาพทำงานแบบคนมีวันนี้แค่วันเดียว ก็คือทุ่มเททุกอย่างอย่างเต็มสติ เต็มกำลัง โดยที่ไม่เห็นแก่ความเหนื่อยยาก เพราะสำนึกได้ว่า ชีวิตของเรานี้เป็นของน้อย จะตายลงไปเมื่อไรก็ไม่แน่ ถ้าหากว่าตายลงไปโดยที่ยังไม่มีความดีอย่างแท้จริงติดตัวอยู่ ก็ถือว่าเป็นการเสียชาติเกิด และอีกส่วนหนึ่งก็คือสำนึกได้ว่า ตนเองนั้นก่อกรรมทำเข็ญมาอย่างแรงทุกชาติ ถ้าหากว่าให้วาระกรรมเข้ามาสนองด้วยตนเอง ก็อาจจะรับไม่ไหว

ดังนั้น...การที่วิ่งเข้าใส่งานทุกอย่าง เพื่อสร้างความเจริญให้แก่พระพุทธศาสนา โดยไม่เห็นแก่ความเหนื่อยยาก ก็เพราะรู้ว่า..ถ้าเราเป็นผู้วิ่งเข้าหางานเอง เรามีกำลังเพียงพอที่จะรับงานนั้นได้ แต่ถ้าหากว่ารอให้วาระกรรมมาสนอง เราก็อาจจะรับไม่ไหว โดยมีตัวอย่างรุ่นพี่ซึ่งปรากฏให้เห็นมาแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเจ้าคุณหลวงตาวัชรชัย (พระราชภาวนาพัชรญาณ วิ.) ซึ่งต้องไป "เสวย" รถพ่วงบรรทุกปูนมา จนกระทั่งกายสังขารย่ำแย่ไปหลายปี ก็เพราะเหตุที่ว่าปล่อยจนกระทั่งวาระกรรมเข้ามาสนองเอง

หรือว่าหลวงพี่ทีป (พระใบฎีกาประทีป อตฺถทสฺสี) ผู้ที่คอยอุปัฏฐากรับใช้หลวงพ่อวัดท่าซุงมาตลอด ก็รอจนมะเร็งรับประทาน แล้วก็สิ้นชีวิตลงไปท่ามกลางความเจ็บปวด แต่ยังดีอยู่ตรงที่ว่า พี่ท่านอาศัยความเจ็บปวดนั้นมาพินิจพิจารณา จนกระทั่งสภาพจิตไม่ได้ยึดเกาะกับความเจ็บปวดของทางร่างกาย นับว่าไม่เสียทีที่เป็นผู้ถวายการอุปัฏฐากรับใช้พระเดชพระคุณหลวงพ่อวัดท่าซุงมาหลายปี ทำให้ยังได้หลักยึดในการที่จะประพฤติปฏิบัติในช่วงวาระสุดท้ายของชีวิต

ดังนั้น...กระผม/อาตมภาพเองจึงวิ่งใส่ภาระงานทุกอย่าง ที่ทำไปแล้วเป็นการเกื้อกูลต่อพระพุทธศาสนา เป็นการแบ่งเบาภาระของพระเดชพระคุณหลวงพ่อวัดท่าซุง และเป็นการกระทำเพื่อมรรคเพื่อผลของตนเอง