[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันอาทิตย์ที่ ๒๓ ตุลาคม พุทธศักราช ๒๕๖๕ เป็นวันหยุดราชการซ้อนหยุดราชการ คือเป็นวันอาทิตย์ด้วย วันปิยมหาราชด้วย

คราวนี้ทางวัดท่าขนุนของเราจัดโครงการ "หิ้วตะกร้า นุ่งผ้าซิ่น นั่งแคร่ไม้ ใส่บาตรพระทุกวันอาทิตย์" ต้องบอกว่า ไม่ได้ยิ่งใหญ่ขนาดถนนสายวัฒนธรรมของเมืองหลวงพระบาง เพราะว่าที่นั่นเขามีวัด ๑๔ วัดด้วยกัน พระเณรรวมกันมาให้ญาติโยมใส่บาตรเป็นร้อยรูป ของเราต่อให้ไปหมดวัดก็มีแค่ประมาณ ๕๐ รูปเท่านั้น

แต่ว่าในเรื่องของการใส่บาตรนั้นเป็นเรื่องที่มีความสำคัญอย่างยิ่ง ถ้าถามว่าทำไมถึงสำคัญอย่างยิ่ง ? ก็เพราะว่าองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตั้งองค์กรพุทธบริษัท ๔ ขึ้นมาเพื่อให้เกื้อหนุนกัน ก็คือภิกษุ ภิกษุณีเป็นฝ่ายอนาคาริกะ ไม่ครองเรือน ไม่ได้ทำมาหากิน อุบาสก อุบาสิกาเป็นฝ่ายอาคาริกะ เป็นผู้ครองเรือน ทำมาหากินแล้วก็แบ่งปัจจัย ๔ มาถวายต่อภิกษุ ภิกษุณี

ภิกษุ ภิกษุณี ไม่ต้องทำมาหากิน มีเวลามากกว่า ก็เร่งรัดปฏิบัติตามหลัก ศีล สมาธิ ปัญญา เมื่อได้ผลแล้วก็นำไปบอกกล่าวทางที่ถูก ทางที่ง่าย ให้แก่อุบาสกอุบาสิกาที่มีเวลาน้อยกว่า ก็จะได้รู้ทั่วถึงธรรม หรือมีโอกาสเข้าถึงธรรมได้เสมอกัน

การใส่บาตรจึงเป็นการเกื้อกูลกันระหว่างพุทธบริษัท ยังให้พระพุทธศาสนาของเรามั่นคง ตั้งมั่นอยู่ได้ พระภิกษุสามเณรเมื่อได้รับปัจจัย ๔ สามารถที่จะอยู่ได้โดยไม่ลำบากนัก ศึกษาเล่าเรียนพระธรรมวินัย แล้วก็มาบอก มากล่าว มาสั่ง มาสอน ต่อญาติโยมพุทธบริษัทอุบาสก อุบาสิกา เป็นการสืบทอดอายุพระพุทธศาสนา

ประการต่อไปก็คือ เป็นการรักษาขนบธรรมเนียมประเพณีและวัฒนธรรมที่สืบเนื่องกันมาแต่โบราณ ก็คือบ้านเราส่วนใหญ่แล้วนับถือศาสนาพุทธ แต่ว่าปัจจุบันนี้บุคคลที่ทำบุญใส่บาตรมีน้อยลงไปทุกวัน

ประการแรกก็คือ อ้างว่าไม่มีเวลา จนถึงขนาดปัจจุบันนี้มีบุคคลรับอาสา อยู่ในลักษณะเป็น "ไลน์แมน" ใส่บาตรแทน โอนเงินไปชุดละเท่าไร ใส่บาตร กรวดน้ำให้ ถ่ายรูปส่งให้เสร็จสรรพ รู้สึกว่าเป็นการทำมาหากินที่น่าสนับสนุนมาก เพราะว่าคนใส่เองก็ได้ไวยาวัจมัย (บุญจากการช่วยให้งานบุญผู้อื่นสำเร็จลง) ด้วย

คราวนี้พอไม่มีการกระทำที่ต่อเนื่องกันไป เด็กรุ่นหลังก็จะเก้อเขิน ทำอะไรไม่ถูก อย่างไม่กี่วันก่อนที่กระผม/อาตมภาพไปรับบาตร เด็กวัยรุ่น น่าจะเริ่มเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ใส่บาตรวันเกิด ยังถามแม่ว่า "ต้องใส่ข้าวก่อนหรือใส่กับก่อน ?" แสดงว่าตั้งแต่เกิดมาจนอายุขนาดนั้นนี่ไม่เคยใส่บาตรเลย พอไม่มีผู้นำก็ไม่มีผู้ตาม นาน ๆ ไป สิ่งทั้งหลายเหล่านี้จะหายไปจากสังคมไทยของเรา สังคมที่เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่เกื้อกูลกันเป็นปกติก็จะสูญหายไป