[เถรี]

"ไปที่ป่าศรีสัชนาลัยเขตต่อลำปาง ภาวนาอยู่ประมาณ ๕ ทุ่มกว่า มีเสียงเด็กโดดน้ำโครม..! อาตมาปักกลดอยู่ไม่ห่างจากลำห้วยเท่าไร...ลืมคิดไป คือพอได้ยินเสียงดังโครมแล้วเห็นเด็กคว่ำหน้าลอยตุ๊บป่อง ๆ อยู่ในน้ำ ก็รีบวิ่งพรวดพราดลงไปคว้าคอเสื้อดึงขึ้นมา ตั้งใจจะช่วยแต่ลืมไปว่า..อันดับแรก อาตมาปักกลดอยู่ห่างจากลำห้วยตั้งไกล แล้วเวลา ๕ ทุ่มกว่า มืดจนมองนิ้วตัวเองไม่เห็น แล้วเห็นเด็กชัดขนาดนั้นได้อย่างไร ? ตอนนั้นคิดที่จะช่วยอย่างเดียว ไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่น

พอคว้าขึ้นมา เด็กหันหน้ามานี่...โล้นเลี่ยนไปหมดทั้งหน้า มีแต่ตาใหญ่ ๆ อยู่ ๒ ดวง จมูกปากอะไรก็ไม่มี พอเห็นก็ "อ๋อ...มึงหลอกกู" ตั้งใจจะหากระบอกไม้ หาขวด หาอะไรมาสักใบ ยัดแล้วสะกดไว้สัก ๑๐๐ - ๒๐๐ ปี เอาให้เข็ด..! ปรากฏว่าหาไม่ได้ พอหาไม่ได้ก็เลยทุ่มลงน้ำไป พอตกตูมลงไปในน้ำ ก็หายวับไปต่อหน้าต่อตา..!

คราวนี้ไอ้ที่เห็นสว่าง ๆ ก็มืดตามปกติ ต้องควานหาทางกลับกลด นั่งคิดอยู่นั่นแหละ กลดของกูอยู่ทางด้านไหนวะ ? ตอนวิ่งมากูมาทางไหน ? พยายามงมกลับไปที่เดิม กว่าจะถึงก็ครึ่งค่อนชั่วโมง จนต้องจำไว้ขึ้นใจเลยว่า ต่อไปถ้าผีหลอกนี่ต้องหิ้วไปให้ถึงกลดก่อน ไม่อย่างนั้นเสียเวลางมหาทาง คือเวลาเขามานี่จะเห็นเหมือนอย่างกับกลางวันสว่าง ๆ แต่ตอนไปแล้วดันมืดเหมือนเดิมสิ กว่าจะงมกลับได้ถึงกับล้มลุกคลุกคลาน

นั่นแหละ...โดนลักษณะอย่างนั้นบ่อย ๆ แล้วจะรู้ว่า จริง ๆ ไม่มีอะไรเกินคุณพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์เลย ใจก็จะเกาะพระแน่นขึ้นไปเรื่อย ๆ"