[ลัก...ยิ้ม]

สมเด็จองค์ปฐม ทรงเมตตาสอนเรื่อง อย่าฝืนเวทนาของจิต และ โลกธรรม ๘

๑) “เหตุการณ์คืนนี้ก็เป็นปกติ จงบำเพ็ญจิตให้อยู่ในธรรมตามวิสัยที่พึงจักต้องการเถิด จิตอยากคิดก็ให้คิด จิตอยากพักก็ให้พัก อย่าฝืนเวทนาของจิต หากฝืนเวทนามรรคผลเกิดได้ยาก เพราะจิตมีสภาพดิ้นรน เมื่อสภาพจิตอยู่ในอารมณ์ใด ๆ มันก็อยากจักอยู่ในอารมณ์นั้น ๆ ตามความต้องการ เพราะฉะนั้น จงอย่าฝืนเวทนา ให้กำหนดสติสัมปชัญญะ ตามรู้เวทนานั้น ๆ แล้วใช้เวทนานั้นให้เป็นประโยชน์ ให้เป็นสารธรรม อย่างนี้จึงพึงเรียกได้ว่า เรียนรู้จิตเวทนาได้จริง”

๒) “การรู้เท่าทันสภาวะของจิตนั้น เป็นการศึกษาธรรมะที่เข้ามากระทบอารมณ์อย่างแท้จริง สภาพจิตไม่เคยอยู่นิ่ง พระอรหันต์ท่านก็มีอารมณ์ มิใช่หัวตอจักได้ไร้ความรู้สึกในธรรมารมณ์ที่เข้ามากระทบสัมผัส หากแต่จิตของท่านวางธรรมารมณ์ที่เข้ามากระทบนั้น ๆ ให้ลงตัวธรรมดา เป็นอารมณ์สังขารุเบกขาญาณ ท่านมองเห็นว่าคำสรรเสริญหรือว่านินทา โลกธรรม ๘ กระทบ ท่านได้ก็เพราะท่านยังมีร่างกายให้เขาด่า นินทา และสรรเสริญ ถ้าหากไม่มีร่างกายเสียอย่างเดียว การถูกด่าถูกว่าก็จักไม่มี สุดท้ายก็เลยวางเฉยในร่างกาย เพราะเขาด่าร่างกาย ท่านเป็นผู้มีอารมณ์สงบจากกิเลสระงับแล้ว เขาด่าท่านได้แค่ร่างกาย จิตของท่านหาได้ถูกเขาด่าไม่ ช่างมันเสียแล้ว คือ ช่างเรื่องของร่างกายมัน เป็นอารมณ์สังขารุเบกขาญาณ”