[เถรี]

แต่ด้วยความที่กระผม/อาตมภาพทำอะไรแล้วต้องทำให้ดี ในเมื่อทำดีแล้วก็ต้องทำดีที่สุดด้วย กลายเป็นนิสัยเฉพาะตัว จึงได้เล่นโน่นเล่นนี่ไปเรื่อย แต่ว่าส่วนหนึ่งไปได้ดีทีหลัง ก็คือเมื่อเราแยกจิตทำงานหลาย ๆ อย่างพร้อมกัน ถึงเวลาภาวนากำหนดภาพพระ เราก็สามารถกำหนดได้หลาย ๆ องค์พร้อมกัน แล้วก็สามารถกำหนดให้ชัดเจนแจ่มใสได้เท่ากัน

ตรงนี้ต้องขึ้นอยู่กับความขยัน ความอดทน ตั้งหน้าตั้งตาซักซ้อมทบทวนอยู่เสมอ ถ้าหากว่าไม่ขยัน ไม่อดทน ไม่ซ้อมเอาไว้บ่อย ๆ ก็สนิมขึ้น แล้วท้ายสุดหลายท่านก็จะเกิดอาการ "เคยปฏิบัติธรรม" มา

คำว่า อาการเคยปฏิบัติธรรมมา ก็คือเคยทำได้ แต่ตอนนี้ไม่เหลืออะไรแล้ว..! และถ้าต้องการคืน ก็จะเป็นเรื่องที่ยากมากด้วย เพราะว่าท่านทั้งหลายก็จะไปมุ่งใจว่า เคยได้อย่างนั้น เคยเป็นอย่างนั้น เราจะต้องได้อย่างนั้นอีก จะต้องเป็นอย่างนั้นอีก จนกลายเป็นความฟุ้งซ่าน กำลังใจไม่ทรงตัว ก็เลยไม่ได้เสียที

จนกระทั่งบางคนถึงขนาดสรุปว่า ถ้าใครเคยทำสมาธิได้ดีแล้ว ต่อไปอย่าหวังอีกเลยว่าจะทำได้ เหตุที่เขากล้าสรุปเช่นนั้น ก็เพราะว่าเราไปฟุ้งซ่านอยากได้แบบนั้นอีก

วิธีที่ง่ายที่สุดก็คือทำใจสบาย ๆ ว่า เรามีหน้าที่ภาวนา ได้หรือไม่ได้เป็นเรื่องของมัน ถ้าทำใจลักษณะนี้ได้ กำลังก็จะหวนคืนมาเร็วมาก แต่ถ้าทำใจไม่ได้ เมื่อไร ๆ ก็ฟุ้งซ่าน อยากได้ อยากมี อยากเป็น โอกาสที่เราจะได้เหมือนเดิมก็เป็นเรื่องยาก