[เถรี]

เรื่องพวกนี้จะว่าไปแล้วเป็นกีฬาสมาธิอย่างหนึ่ง เพราะว่าเราต้องซักซ้อมความคล่องตัวในการเข้าออกสมาธิ และแยกจิตเป็นหลาย ๆ ส่วน โดยเฉพาะยิ่งแยกทำงานหลายอย่างมากเท่าไร ก็ต้องกำหนดให้ชัดเจนทุกอย่าง ไม่อย่างนั้นแล้วถ้าเรามุ่งเน้นไปที่ใดที่หนึ่ง ส่วนอื่นก็จะไม่ชัดเจน หรือไม่ก็ลืมไปเลย

เรื่องพวกนี้มีประโยชน์ตอนที่เราจะต้องทำงานหลายอย่างพร้อมกัน แต่ว่ามีโทษทีหลัง เพราะว่าถ้าท่านทำจนชินแล้ว ใจหนึ่งภาวนาอยู่ อีกใจหนึ่งก็ฟุ้งซ่านได้ แต่จะว่าไปแล้ววิธีแก้ก็ง่ายมาก เพราะว่าเราแค่กลับมาอยู่กับลมหายใจเข้าออกอย่างจริง ๆ จัง ๆ เท่านั้น แต่หลายท่าน เมื่อใจหนึ่งภาวนา ใจหนึ่งฟุ้งซ่าน ก็แก้ไม่ถูกว่าจะต้องทำอย่างไร

เรื่องพวกนี้จะว่าไปแล้ว ก็ไม่ได้มีความจำเป็น แต่กระผม/อาตมภาพเป็นคนที่ทำอะไรแล้ว ต้องทำให้ได้ดี แล้วถ้าทำให้ได้ดีแล้ว ก็ต้องทำให้ดีที่สุด อย่างช่วงระยะประมาณ ๑ เดือนที่ผ่านมา พอมีแบบทดสอบมาก็เข้าไปทำ แบบไหนไม่ได้ ๑๐๐ คะแนนเต็ม อาตมภาพก็จะนั่งบ่น แล้วบรรดาคนที่ได้ยินก็จะโวยวายว่า ได้ตั้ง ๙๐ เปอร์เซ็นต์ ๙๕ เปอร์เซ็นต์ แล้วยังจะบ่นอีก ก็ด้วยความที่เคยชินว่าทำแล้วต้องได้ ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์ พอได้น้อยก็ต้องนั่งบ่นกันบ้าง

ตรงจุดนี้ก็คือว่า ถ้าหากว่าเราพยายามกำหนดรู้ลมหายใจเข้าออกของตนเองอย่างเดียว เพียงแต่ซักซ้อมการเข้าการออก การสลับระดับของสมาธิ การกำหนดเวลาในการเข้าสมาธิ ถ้าหากว่าทำพวกนี้ได้คล่องก็ถือว่าพอกินแล้ว