[เถรี]

ส่วนหนึ่งที่เป็นประวัติศาสตร์เลยก็คือ มีสถานีบริการน้ำมันแห่งแรกของประเทศลาว ตั้งอยู่ภายในวังนี้เอง แต่ว่าเปิดประตูให้ชาวบ้านเข้ามาใช้บริการร่วมได้ เพราะว่าสมัยก่อนมีแต่เจ้ามหาชีวิตที่มีรถยนต์ มาภายหลังบรรดาเชื้อพระวงศ์ระดับสูง ตลอดจนกระทั่งพ่อค้าประชาชนที่มีฐานะ เมื่อซื้อรถยนต์แล้วก็ต้องเติมน้ำมัน ก็ได้อาศัยประตูข้างกำแพงวังเข้ามาเติมน้ำมันด้วย

เมื่อพวกเราย้อนกลับไปรับข้าวของคืนมาแล้ว ก็เดินออกเลาะโรงเก็บเรือพระราชพิธีมาออกประตูด้านข้างพระราชวัง ซึ่งทางด้านนี้มีร้านขายของที่ระลึกต่าง ๆ มากมายเต็มไปหมด แต่พวกเราไม่มีเวลาซื้อ เพราะว่าเลยเพลไปเล็กน้อยแล้ว..!

ทางด้านมัคคุเทศก์ของเราพาตรงไปยังร้านอาหาร ซึ่งตอนแรกกระผม/อาตมภาพคิดว่าเป็นร้านประชานิยม ซึ่งทางเอ็นซีทัวร์แนะนำไว้ แต่ปรากฏว่ากลายเป็นร้านหลวงพระบาง ไบโอ แบมบู (Luang Prabang Bio Bamboo) ซึ่งตกแต่งร้านได้งดงามสุด ๆ ข้าวของแทบทุกอย่างทำขึ้นมาจากไม้ไผ่ ไม่ว่าจะเป็นถ้วย เป็นจาน แก้วน้ำ หรือว่าช้อนส้อม ตะเกียบ ข้าวปลาอาหารต่าง ๆ ก็มาในกระบอกไม้ไผ่ผ่าซีก ทุกอย่างล้วนแล้วแต่เอร็ดอร่อยมาก โดยเฉพาะส่วนหนึ่งก็คือ "หลามอ่อม" ซึ่งจะมีการหลามมาในกระบอก แล้วค่อยนำมาเทให้ กำลังร้อนน่ากินทีเดียว

"ท้าวนุ" ชี้ให้ดูฝั่งแม่น้ำคานอีกฝั่งหนึ่ง บอกว่า "ตรงข้ามนั้นคือบ้านของกระผมเอง" ที่แท้เป็นบ้านของตนเอง จึงได้พามาอุดหนุนพรรคพวก แต่ว่าร้านอาหารก็ดูหรูหรามีระดับ ข้าวปลาอาหารก็อร่อยทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นปิ้งไก่ ซุปหน่อไม้ ไส้อั่ว หลามอ่อม ตลอดจนกระทั่งต้มซี่โครงหมูใส่ผัก ซึ่งกระผม/อาตมภาพกวาดผักเสียเรียบทุกชิ้น..! และโดยเฉพาะในส่วนที่คล้าย ๆ กับผักสลัด ทำมาได้อร่อยมาก แต่ว่าไม่มีท้องที่จะใส่เสียแล้ว เพราะว่ายังมีผลไม้ตามฤดูกาลอีกครึ่งกระบอกไม้ไผ่ขนาดใหญ่

กระบอกไม้ไผ่พวกนี้ทางด้านเมืองไทยของเราเรียกว่า "ไผ่หก" หรือว่า "ไผ่ล้อเกวียน" ซึ่งจะมีกระบอกใหญ่มากเป็นพิเศษ ถ้าหากว่าบางกระบอกที่กระผม/อาตมภาพเคยเจอนั้น บรรจุน้ำได้ถึง ๒๐ ลิตรเลยทีเดียว..!